Vanaf morgenvroeg acht uur ben ik onderweg.
Ik hoop dat ik met mijn gevolg op een beetje hoffelijkheid kan rekenen op de hele E19 langs de Vlaamse kant van de hoofdstad. Want in files heb ik geen zin als ik onder spanning sta.

En spanning die is er zeer zeker!
Alles is ingepakt, alles staat klaar.
De schoenen zijn gepoetst, de broek is gestreken en de haren zijn al moeten nog geknipt.
Waarom ik dan lichtelijke vormen van stress vertoon?
Omdat ik van factoren afhankelijk ben waaraan ik niets kan verhelpen en waarvoor ik op Het Lot, Onze Lieve Heer, Shiva, Ganesha, Thor, Zeus, Hades en de rest van die ploeg van hierboven (en hieronder) zal moeten rekenen.
Voor dingen waar ik zelf verantwoordelijk ben, ben ik niet meer zenuwachtig, dat heb ik afgeschaft.

Maar dus: vanaf acht uur onderweg.
Gevolg  is dat ik onbreikbaar ben dan.
Voor de komende drie maanden.
Minstens.
Want wat kan ik in een vreemd en ver land als India doen met een Belgische SIMkaart?
Niets.
Verliezen.
Gebruiken en veel te duur bellen.
Dus laat ik het ding thuis, neem ik m’n gsm mee voor een indiase prépaid kaart en  laat ik misschien volgende week wel wetn waar ik  sms’s gewijs bereikbaar ben.
Of niet.
Misschien wel alleen per mail.
Echte post.
Kilopost.
DHL.

Want ginder sta ik aan het communicatieroer 🙂

Hou jullie haaks, ik probeer hetzelfde!