In deze tijden van duisternis en vrede moeten we allemaal een beetje toleranter zijn. Ik kan alleszins een pak meer verdragen van de gemiddelde voetpadgebruiker die mijn weg kruist.
Waar ik twee weken geleden nog verwensing siste naar alles dat volgeladen op me af stormde, laat ik het nu bij een simpele “neu, het stoort niet”. Waar ik een tijd geleden nog verwoed voor geclaxoneerd zou hebben aan het stoplicht, laat ik het nu bij een fijne gedachte.

Nee. Ik denk dat ik me wel wat toleranter heb opgesteld in deze donkere dagen van het eindejaar.
En zo is meteen mijn goed voornemen gemaakt voor tweeduuzendzeven: verdraagzaam en tolerant.
Natuurlijk heeft dat ook een keerzijde.
Ik verwacht van anderen ook dat ze toleranter zijn. Of mij toch op zijn minst met rust laten als ik niets met hen te maken moet hebben. Zolang ik me niet al te negatief uitlaat (nogmaals sorry hiervoor) vind ik niet dat ik een mes in de rug moet krijgen.
Censuur vanuit welke hoek dan ook vind ik persoonlijk het ergste wat er is.
Zeker als er geen inhoud genoemd wordt, als namen zuiver blijven en als de loftrompet het enige geluid zingt dat we horen.

Dat ze mij laten kwekken wat ik wil op café, tegen vrienden en in familiale kringen.
Dat ze mij met rust laten als ik aan projectjes werk.
Dat ze mij rustig laten doen op het toilet mijn weblogs: een mens moet zijn verbale diarree ergens kwijt.
Dat al dat negativisme mij gotverdomme allemaal aan mijn kont kan roesten!

En als u zich nu aangesproken voelt, wees maar zeker dat het niet persoonlijk is.
Maar denk toch eens twee keer na.
Dingen zijn nu eenmaal zelden zo belangrijk als mensen het doen uitschijnen. De wereld zal niet vergaan van het eerste relletje. En al helemaal niet van een manifest.

En nu kruip ik onder mijn lakens want ik ben ziek.
Bleh.