In blogland is alles nogal flou.
Mensen kiezen hun eigen plaats, vullen die met eigen ideeën en komen op de proppen met eigen grenzen.
Mij niet gelaten.
Als we de Big Brother hoer (en pakt da ni persoonlijk eh!) van het belgische blogmos nemen, Michel Vuijlsteke, dan lijkt het wel alsof hij alles aan ieders neus hangt.
Van zijn perikelen met de kinderen, tot de beesten in zijn hof over zijn bevallende vrouw en tot het werk toe.

Leuk om lezen en je leert meneer Michel precies ook een beetje persoonlijk kennen.
Naïviteit is me echter niet echt aangeboren, dus lees ik het allemaal met een korrel zout in de ogen.
Hij trekt zijn grenzen. Hij bakent, niet voor iedereen even duidelijk, zijn terrein af;

Michael uit Merksem vertelt ook zijn leven. Met zijn zoon, zijn ex-vrouw en zijn werk. En alle pleziertjes en ongemakken die hij daarbij ervaart. Eveneens gelezen met wat zout en goed bevonden.
Tot ik een tijdje geleden de brief aan zijn ex-vrouw las.
Toen moest ik even slikken.
Maar: persoonlijke keuzes hier in blogosfeer.

De beste oplossing vind ik zelf het bloggen van fijne en minder fijne dingen uit het leven, zolang het niet te persoonlijk wordt. Van dat moment af kan schrijven weleens opluchten, maar is een volledige beschrijving van de feiten niet echt nodig of zelfs kwetsend.
Bruno Bollaert leerde me zo de faction ontdekken.
Heerlijk vind ik dat: je weet dat het niet volledig waar is, maar de bedoeling is net zo duidelijk en even klaar. Zoals in Big Fish. Of zoals ik een tijdje terug.
Laat de lezer maar in het ongewisse.
Gebruikt ie z’n fantasie nog eens!

Faction rules big time

Powered by Qumana