Dood

Standard

Zo voelde ik me zaterdgavond rond 19:00u. Compleet kapot, voeten afgestorven tot aan de enkel, pezen overbelast en beginnend aan een ontsteking, ietwat draaierig en ook gewoon doodop.
Om 19:14u, toen ik aan mijn laatste 500m begon, nam een ander gevoel het over: euforie, blijdschap, trots! Vleugels groeiden uit mijn bleinen, het kopke kwam recht en het applaus werd in ontvangst genomen!
Dank jullie wel, mensne van Bornem, voor zulk een fijn ontvangst!

Want het was zwaar.
De eerste 39km, tot aan brouwerij Moortgat (alwaar den Duvel Rijpt), vielen goed mee. Niettegenstaande dat er toen ook al lichamelijke ongemakken vastgesteld werden, zat de moraal nog altijd goed. Helaas zo slim geweest niet van de ontelbaar goudblonde bekers te proeven en de Duvel voor één keer niet zijn goesting te geven.
Stevig verdergestapt tot aan de Palm waar er (om half 8 ‘s morgens) een bord pasta en kip te wachten stond. Hier zaten we op 52km en werd elke stap al wat moeilijker (voor mij toch, Bart had er allemaal niet zo’n moeite mee, zo leek het).

Vanaf kilometer 65 tot kilometer 90 hing mijn hoofd ongeveer tussen mijn knieën. Moraal zwaar onder nul, pijn in elk been en elke voet, dorst, moe. En vooral hét moe. Voor mij hoefde het niet meer, ik wou allang stoppen. Dacht ik.
Want om te stoppen moest je eerst bij een controlepost geraken en daar onder een bordje “Opgevers naar Bornam” doorlopen.
Sorry, maar ik wil niet dat ze mij een opgever noemen eh!

Dus dan maar wat voort zekers?
De laatste tien kilometer besloot Bart te lopen. De jongen heeft er verdorie nog een schone tijd van kunnen maken!
Ik heb de laatste tien rustig op’t gemakske gedaan (wegens niet anders te kunnen) en kwam wat later aan.

Aangekomen en naar’t Rode Kruis voor een blarenonderzoek en wat massage. De brave EHBO’er heeft er zo ongeveer anderhalf uur zijn handen vol mee gehad: een blein of zeven en een dijk van een stijve kuit. Gisteren bleek dan (bij een tweede massage) dat de pezen waarschijlijk een ietwat ontstoken zouden zijn. Vandaag nog steeds pijn, maar minder.

Of ik het volgend jaar weer doe?
Geen idee.
Misschien wel. Maar momenteel doet alles nog te pijn om dat weer te doen.
En ze zeggen wel dat de pijn overgaat en de overwinning blijft natuurlijk.

Trots?
Jazeker!

One thought on “Dood

  1. yab

    Proficiat dat je het gehaald heb. Een hele prestatie, daar mag je met recht en reden trots op zijn.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *