Vanmiddag de misviering oor Staf meegemaakt met de tekst en de aanwezigheid van mezelf en de Madame. Daarna een feestelijk maal met de familie en beste vrienden van ‘s mans eega en hemzelf. En toen naar huis.

Een heleboel stress die van de schouders viel.
Druk die verminderde.
Vermoeidheid die doorstootte…

De voorbije week was er een van leven.
Weinig slapen en veel piekeren.
Nadenken over wat is en wat was.
Nadenken over goed en kwaad, spijt en schuld.

Kan je iemand persoonlijk de schuld geven van iets?
Kan je iemand verwijten de oorzaak van een catastrofe te zijn?
En wat als die catastrofe zich al een hele tijd sluimerend op de achtergrond in stilte bezighield?
En de actie van de te beschuldigen persoon slechts de laatste druppel was?
Zijn dan niet alle deelnemers aan de catastrofale situatie even schuldig?
Want zou anders die laatste druppel wel de laatste geweest zijn?!

Zorgen en hoofdbrekers.
En ondertussen ook nog graag proberen te zien.
Een verdomd moeilijke opgave voor een man van amper 23 winters…