Staf
Een begrafenis is iets waar ik niet zo graag heen ga.
Ik ga er dan gelukkig ook niet al te dikwijls heen.
Kwestie van niet teveel mensen uit de naaste omgeving te verliezen uit dit leven.
Hoewel het jaar 2006 al wel een stevige snelbouwsteen heeft bijgedragen.
De winter bracht het droeve nieuws van Jo, een meisje uit ons jeugdhuis. Te pletter tegen een boom. De vrolijke lente werd overschaduwd door het heengaan van onze proost, emeritus Jan van Deijck. En nu, nu kortgeleden, heeft mijn vier jaar geleden aangetrouwde grootvader het tijdelijke voor het eeuwige verruild.
De brave man was in de fleur van zijn oude leven, gelukkig als een veulen en vrank en vrij als een pasgetrouwde man. Helder van geest, rad van tong en snel van gedacht.
Dat was Staf.
Tot hij eind augustus van zijn onderbeen werd gevezen. Omdat het bloed zelfs niet kroop waar het voorheen ook al niet gaan kon.
Vol goede moed sprong hij weer recht van de operatietafel, bestelde een speciale rolstoel en dacht erover om een aangepaste voiture aan te schaffen. Een bolide met twee pedalen, automatische versnellingsbak en GPS. Want ze hadden hem nog niet klein. Nog lang niet!
En toen was het stil. Want er groeide een kanker van jewelste tussen zijn galblaas en lever. Van vrolijke frans naar gele Staf in enkele weken. Een groot man werd plots gekleineerd door zijn eigen lichaam dat niet meer verder wilde. Een grote trotse eik die aan de binnenkant wordt verteerd door termieten en houtwormen.
Een echte kanker die niet te behandelen was. Eentje die uitgezaaid was als de Vietcon van weleer. Een kanker die zo groot als een huis moest worden om onze grootvader, vader, broer en man weg te nemen.
Een helse strijd in enorm veel ziekenhuizen die uiteindelijk moest eindigen in een palliatief centrum in Turnhout. Geen snelle, pijnloze dood voor een held. Zo ook nu niet. Geen genade van onze lieve heer. Onze lieve heer die voor één keer (hoewel niet de eerste keer dit jaar) mijn gebeden niet te horen krijgt. Onze lieve heer die één van zijn trouwe schaapjes volledig los liet.
Onze lieve heer die er allicht goede bedoelingen op na houdt maar nu (wééral) de pedante klootzak uithangt in mijn leven.
En volgende zaterdag wordt Staf, grootvader – groot vader – grote broer – groot man, begraven. Nog geen ter aarde bestelling want die vindt pas de maandag eerstvolgende plaats, maar een eredienst voor familie, vrienden, kennissen en genodigden.
En daar, op die eredienst, mag ik hem toespreken.
Met een tekst die vertelt over hem.
Een voorgelezen lofzang.
En ik weet niet of ik het ga kunnen.
Of ik mijn gemoed op haar plaats kan houden als ik daar voor een Kerk rouwende en snotterende mensen sta. Als ik mezelf daar een stukje blootgeef met een tekst waarvan ik weet dat ik er pas mensen mee kan raken als ik mijn eigen verdriet eerlijk en open beschrijf.
We zullen zien.
En onze best doen.
Want voor Staf is alleen het beste goed genoeg.