Standard

Vandaag reed ik om iets voor vijf Antwerpen binnen.
Een normale drukte kwam op mij af, ik schoof netjes aan en zocht een parkeerbaar plaatsje voor mijn bolide.
Ik moest in de buurt van het Falconplein zijn waar, zoals steeds, alle wettelijke parkeerplaatsen reeds waren ingenomen door andere auto’s. Dan maar naar het Brouwersvliet, schoot het door mijn hoofd. Langs de Sint Pietersvliet maar eens proberen. Verkeerd gedacht!

Alles afgezet, brandweerwagens die probeerden om elkaar zo kort mogelijk te kruisen, de VRT en de VTM die probeerden een zo schoon mogelijk beeld vast te krijgen van ik wist toen nog niet wat,… kortom: drukte!
Net begon het nieuws.
Dat een skinhead met extreem rechtse sympathiën zijn spaargeld had gebruikt om twee mensen dood te maken. Slik!
Daardoor was dan ook een heel gedeelte van die coté afgezet door de agenten van politie, was de tv er aanwezig en de brandweer had er ongetwijfeld ook iets mee te maken.

Ik voelde me gotverdomme bekocht door m’n eigen volk. Twee weken terug marcheer ik samen met 80.000 andere dommekloten mee in een stille mars. Samen met allochtonen, skinheads, punkers, motards, loodgieters, dokters, IT’ers, studenten en ander tuig. 80.000 mensen.
Want daarvoor waren we daar. Om te laten zien dat we mensen zijn die andere mensen het licht wél in de ogen gunnen. Dat we geen eikels zijn die elkaar voor het minste de kop inkoppen. Dat wij een beschaving rondom ons hebben waarvan vele wilden alleen maar kunnen dromen. Mochten ze kunnen dromen.
Dat dachten wij.
80.000 mensen die gotverdomme de zon nog maar eens uit hun gat hadden zien schijnen tijdens het afvegen van de stront tijdens het ochtendlijk schijten.

Allemaal samen zien we nu dat het allemaal een maat voor niets was. Velen van hen die er toen niet bij waren “omdat het allemaal toch niets uithaalt” kan ik nu alleen maar gelijk geven. Het heeft inderdaad niets uitgehaald.
We hebben ons laten vangen met een fabeltje. Na de Witte Mars zijn er toch ook nog kinderen ontvoerd, vermoord en verkracht? Waar was onze rationaliteit? Ons realisme van alle dag? Plots weg? Collectief geheugenverlies? Naïef en lomp ja, dat waren we. En ook wel omdat het toen schoon weer was.

Ik kan er niet bij dat een snotneus van 18 lentes zomaar een kind van vier en haar oppas kan doodschieten. Dat hij zomaar een dame durft verwonden. Als ze al dan niet ook nog sterft.
De klootzak had het geweer ook nog maar pas gekocht. ‘t Was dus eigenlijk een beginnersfoutje. Niet lang genoeg op de schietbaan geoefend zeker?
En morgen, morgen gebeurt zoiets weer. En anders wel volgende week.

Toen ik om half zeven een pitaatje ging halen bij de eerste de beste turk die ik passeerde, heb ik even een klapke gedaan. Dat het godgeklaagd is. En dat Antwerpen er niet veiliger op wordt. Dat ze al die skinheads maar eens moeten zoeken, nummeren en chippen. En dat we met z’n allen verdorie beter samen in de zon kunnen zitten. En dat klootzakken die dat verpesten maar op de bodem van de Schelde moeten gaan liggen.
Uit eigen beweging natuurlijk.
Want wij zijn anders.
Wij zijn gewoon dommekloten.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *