Al bij al was het een fijne namiddag.
Samen met de Jelle wat door Brussel “dalken” met het fototoestel in de hand.
Een lange en vermoeiende namiddag wel: 11u opgetsaan, eten en wassen en met de auto naar Berchem. Voiture aan de kant gezet en een speciaal kaartje 
gekocht.
Trein naar Brussel (stampvol, jawel) en vanaf dan de massa maar gevolgd. Op elke straathoek stond een hoopje smurfen (ook hier en daar een “Schtroumf”, we zaten in Brussel, hein) om iedereen op het rechte pad te houden. Dat was niet zo’n probleem, want kuddedieren als we zijn, liepen we allemaal juist.
Een uurtje wachten in de Pachecolaan om dan, na herhaaldelijk applaus voor de ouders en de vrienden van Joe, te vertrekken. Veel volk dat er allemaal om dezelfde reden was. (hoewel de vrt daar toch een onderscheid in wil maken)
Er moest echter ook gewerkt worden. De mensen van de verschillende media renden van hot naar heir om een duidelijk beeld te schetsen van wat er gaande was. Op elke hoek stond er een camera, overal vlogen samsons-met-een-stok-in-hun-hol over de hoofden voor goede geluidsopnamen.
Zo ook op het einde. Pa van Holsbeeck deed zijn laatste zegje voor de camera’s en wij kwamen aan toen het daar gedaan was. Net te laat dus.
Of net op tijd: want wij liepen we daar tegen het lijf?
De Glenn!
De brave jongen moest voor school (journalistiek, Plantijn) een nieuwsitempje schieten. Op zondag jawel. Morgen dus maar uitslapen (de slampamper!) zij de man. Tsss.
Ze hadden hier trouwens net een supergelukje: hun tape was net op toen het hele schouwspel net gedaan was!
Hoerenchance.