Gisteren wat flarden van de Topmanager gezien.
Ik draaide pas laat in (de opdracht gemist, het begin, alle vorige afleveringen zo die er al waren) maar madam mijn vriendin vroeg toch snel even mijn mening. Wie van de venten moet eruit?
Want dat er bij de wijfjes geen slachtoffers zouden vallen was al lang duidelijk: als een zon die zal schijnen op een zondag.
Na enkele minuten ingehouden-adem-starend het gehele mannenteam bestudeerd te hebben, dan toch maar mijn kwaadaardige zinnen op Diederik gezet: een dweil van de ergste soort. Het soort mensen waar ik persoonlijk een hekel aan heb. Zwak, geen karakter, laat staan ballen of een ruggergraat (en dat is dan allemaal figuurlijk te nemen, want ik “ken” iemand zonder ruggegraat die toch karakter en een ruggegraat en al heeft).
De drie geselecteerden vanop het einde hadden mijn keuze nogal sterk mee: Koen, Björn en, jawel, Diederik.
Vooraf een uitgemaakte zaak, zo leek het mij.
Koen, geen kwade kerel, doordrijver, eigen idee: koppig. Maar, toen het er op aan kwam: één en al drijfveer.
Björn. Projectleidr werd me op het einde duidelijk. Geen bal van gemerkt tijdens de opdracht (ik heb die dan ook maar half gevolgd). Als projectleider geen klote waard, maar wel ridderlijk geneg om een deel van het falen op zijn schouders te nemen.
Diederik. Dweil. Loser. Project mislukt (tja, ook dat gebeurt al eens, wapen je!) en iedereen heeft er schuld aan. Maar hij niet. Altijd is het wel de fout van een ander, van de omstandigheden (“ik vond dat zes verkopers teveel waren, dus heb ik me maar op de achtergrond gehouden…”). Echt, zo iemand in mijn buurt: bol af!
En hij mocht gaan ook. En ik had dat van minuut in het snuitje. Ben ik nu een beginnend TopManager?!