Vanavond had ik een panelgesprek.
Zo stond het in elk geval in mijn agenda.
De mensen van Fieldforce moesten me echt hebben.
En dat ik onmisbaar was en alles.
Eerst belden ze donderdagvoormiddag. Of ik even tijd had.
Na twee minuten wilden ze me voor een panelgesprek *slash* groepsdiscussie.
Geen enkel probleem voor mij, ik doe zo’n dingen nu eenmaal graag.
En dat ik er geld voor kreeg was mooi meegenomen.
Vrijdag belden ze nog even ter bevestiging en om te zeggen dat ze een e-mail gingen sturen.
Zaterdagmiddag belden ze om te vragen of ik hun e-mail al had gekregen en of ik er alstublieft op wou reageren. Wat ik al lang gedaan had, maar dat hadden ze blijkbaar niet echt gemerkt…
Zondag is zelfs voor de mensen van Fieldforce rustdag zo bleek.
Vanavond dan naar de Bisschoppenhoflaan getrokken.
Geen sinecure, zo bleek.
Elke invalsweg naar Antwerpen zat dicht, de Bisschoppenhoflaan is zwaar onderverlicht en ik kende mijn weg er hoegenaamd niet. Ondanks de vele uren die ik er gesleten heb in de aanloop naar mijn rijbewijs.
Ik werd om 18.30u verwacht, maar kwam om 19:10u toe. Gelukkig heb ik de fijne gewoonte om even te laten weten als ik later kom. Wat ik zo ook deze keer deed om 18:04u. Zeer flink, me dunkt.
Toen ik echter toe kwam, wist een vriendelijke man me te vertellen dat dat gesprek “al kweenie oelaank on de gaank is”. Euhm ja, wat te verwachten was, maar dat ik toch nog graag zou meedoen. Ik doe zo’n dingen nu eenmaal graag.
Twintig euro later stond Wannes op straat. Zonder panelgesprek.
“Maar dat ik die twintig euro dan toch had.”
Sorry, maar ik werk niet voor het geld. Ik krijg geld omdat ik werk. Niet andersom. Ik werk omdat ik iets wil leren, omdat ik dingen wil verweznlijken, omdat ik me er goed bij voel. Noem het idealistisch, ik vind het best.
Als je werkt, krijg je geld. *punt*
Want als ik het echt voor het geld deed, had ik wel tot acht uur doorgewerkt, wat overuren laten tellen en dan had ik lichtjes meer gekregen dan 20 euro. Mooi niet dus, Fieldforce.