Werken “gelijk nen echte” heeft voor-en nadelen.
Enkele prettige kantjes: bezig zijn met interessante dingen, geld verdienen (meer dan tijdens mijn studentenperiode, hoezee!), nieuwe mensen leren kennen (en dus netwerken) en elke dag opnieuw mezelf tegenkomen in zaken die ik niet ken maar wel leer.
Mindere consequenties zijn dan weer dat er weinig tijd overblijft voor nevenactiviteiten (Chiro, Hanne, weblogs en tinternet staan al een tijdje op een laag pitje) en dat er elke dag van vroege spondetijd gesproken kan worden. Vooral dat laatste (met gigantisch vroeg opstaan) legt een stevige druk op de schouders van een jonge rekel als ik.
Wat eraan te doen valt?
Planning. Elke minuut dat er iets gedaan kan worden, moet er ook iets gebeuren. Eén moment in de week waarin “het glas” wordt volgestoken met grote stenen. De mijlpalen in de week eigenlijk. Dan wordt er gekeken wat er aan dingetjes aan de mijlpalen gehangen kan worden. De kiezeltjes, zo je wil. Per dag wordt er dan nog wat zand in het glas gekapt tot er tenslotte alleen nog maar water bijkan.
En dan zit de week eivol.
Dat die planning niet gevolgd kan worden hoeft geen probleem te zijn. Elke minuut wordt er gekozen. Kies ik voor A of voor B. Ik had eigenlijk we A gepland, maar momenteel denk ik dat B toch beter zou zijn. Een weloverwogen keuze. Of een impulsief gebaar. Kan allebei nog.
Maar toch: planning van de “vrije” tijd!
Het is met deze wel duidelijk dat je tot de werkenden behoort. Het glas aanvullen met water. Een student zou het glas immers aanvullen met BIER. En een levensgenieter zou het aanvullen met wijn.