Een uitje met de schoonste aller vrouwen, het geluk was aan mijn zijde.
Met de voiture van maman vertrokken, broodjes gevangen en op weg. Lang duurde de euforie niet, want een file diende zich nogal snel aan. Regendruppels op de ruiten en het dak: zeer poëtisch, romantisch en om het heen en weer van te krijgen…

Gelukkig was de E34 volledig open, zonovergoten en werd de stemming terug opperbest. Gezellig bollen tegen 125km/h, een telefoontje van Adecco met de blije mededeling dat ik er maandag verwacht wordt om 08.00u. In Oostmalle… jammer, maar niet onoverkomelijk. De buslijn Meer-Bommerskonten is iets ingewikkelder te noemen.

In Brugge aangekomen, wat rondgereden op zoek naar een parkeerplaats en eentje gevonden. Recht voor het College of Europe. Midden in’t centrum dus. Het kostte enkele centen, maar ze waren ze meer dan waard. Mijn lieftallige metgezellin wordt namelijk al enkele weken geteisterd door het fenomeen “zere voeten” en heeft dus nogal wat moeilijkheden met het verplaatsen van zichzelf met de benenwagen…

Brugge. Schone stad. Met goed weer! Van de hele dag geen spatje regen gezien, zon met bakken op onze kopjes gekregen en opklaringen bij de vleet. En zo klopt mijn stelling weeral: “wat ons Sabineke of de Franky ook mogen beweren, aan de zee is’t nooit ècht slécht weer”. Nah!

Dan naar Oedelem, op bezoek bij Nonkel van Grauwel en zijn huishouden. Waaronder dus ook mijn lieve petekind valt: Lidemij’tje. Daar gegeten en een rondleiding op de boerderij gekregen. Tegen half 8 terug richting beschaving (aan de juiste kant van de Schelde dus) getogen en daar tegen kwart voor negen gearriveerd. Dat was de dag…

En nu: de allerlaatste schoolvakantiedagen! Maandag arbeiten… Maar: ik heb er zin in!