verlof

Op verlof bij Belgen in Frankrijk

Standard

Een weekje op verlof met de driemaander, dat leek ons een puik idee. Niet kamperen zoals andere jaren, maar toch ook niet op volpensionhotelmetduuztsterren. Onze criteria waren eenvoudig, de resultaten niet zo denderend.

Verlofcriteria

We wisten wat we wilden, maar vooral waar we geen zin in hadden.
Dat beperkt de mogelijkheden, maar maakt het resultaat vaak veel beter.
op een rijtje:

  • Frankrijk, want dat is plezant om te zijn, te kijken en te eten
  • Bourgogne, want dat is niet zo heel ver én daar zijn we nog nooit geweest én dat is naar van horen zeggen een schoon streek
  • Appartement / kitchenette, want met de driemaander is een microgolf geen overbodige luxe, is op restaurant gaan niet zo evident en wil je wel zelf kunnen koken. En op uw eigen zitten is gewoon erg plezant op verlof. Zeker als er dan nog wat ruimte is om thuiselijke rommel sfeer op te roepen.
  • Table d’Hôtes, want wij eten wel graag heel lekker eten en daar is het niet zo vervelend om eens van tafel op te staan en dan kan je de driemaander onder de wol stoppen en met de babyfoon toch horen of ze huilt of nog een glas champagne wil.
  • Ontbijtmogelijkheid, want ‘s morgens naar de bakker gaan is niet altijd met volle goesting en uitgebreid ontbijten is voor mij het toppunt van verlof.
  • bij Belgen, want we hebben het niet altijd begrepen op de Franse slag.

Mijn vrouw smeet zich als een bloedhond op de hoop chambres d’hôtes bij Belgen in Frankrijk en wist er de beste uit te halen.
Eind juni werd er geboekt en na wat over en weer gemail (de data die wij wilden waren niet vrij, maar gelukkig zijn wij nogal flexibel daarin) was dat in de sjakkos.
Vol verwachting vertrokken we vorige week dan ook op avontuur.

Avontuur

Avontuur, ja.
Want op vakantie gaan met een baby erbij is wel heel erg anders dan anders. Niet moeilijker of vervelend of zo, maar wel in rekening te brengen. Zorgen dat er flesjes en eten en warm water en pampers en vanalles mee is. Altijd. Reservekleren ook, die we één keer zijn vergeten. En dat je lager moet pauzeren en moet stoppen en als er gestopt moet worden dat er ook nù gestopt moet worden.
IMG_2491Awel. Dat viel enorm goed mee.
Onze prinses sliep Parijs voorbij, nam genoegen met een gezelige aire en sliep daarna tot in Brinay, bij La Foire Des Ducs. Daar moest dan ook direct eten voorzien worden, maar hey: wij waren waar we moesten zijn.

La Foire des Ducs

De chambres d’hôtes van Bert en Gert is een stukje luilekkerland in Frankrijk. Op je wenken bediend worden, betaalbaar Belgisch bier en zeer lekkere huiswijn. Gezellige gasten, een grote tuin en een uitstekend terras. Alles op’t gemak, alsof we thuis waren. Na een paar dagen kregen we zelfs de drang om te helpen afruimen. Zoals je dat bij goede vrienden doet.

De inrichting is op z’n zachtst gezegd eigenzinnig.
Een bonte verzameling brocante en antiquiteiten, afgewisseld met mooie foto’s en retro elementen.
Die retro elementen komen vooral in het appartement naar voren. Nu ja: het is gewoon een retro appartement!
Echt prachtig, stijlvol en niet te druk.

Ondanks mijn ongevoel voor design en inrichting was ik danig onder de indruk.
Thuis in een ander huis.
(na twee dagen liep ik dan ook al rond op blote voeten zoals ik dat thuis doe)
Perfect voor onze vakantie!

De gastheren waren altijd aanwezig, maar niet te aanwezig.
Wil je lezen? Dan lees je maar.
Wil je babbelen? Dan blijven we wel zitten.
Nog iets drinken? Een hapje? Komt er aan!
Echt waar, heren, u was geweldig!

Activiteiten

Wij hebben niet veel gedaan.
En ook weer wel.
Alle dagen ontbijten tegen tien uur, eerste stappen gezet tegen de middag.
Wanneer alle winkels en musea en wat dan nog gesloten zijn.
Wanneer de zon op zijn hoogst staat en de lucht het hardst trilt.
Ach. Zolang Truus er geen last van had, wij ook niet.
Behalve die keer dat we verkeerd gewandeld waren en te weinig drinken mee hadden.
Nu ja: overleefd. Deel van het avontuur.

Wat we precies deden?
Wandelen, in de directe omgeving van Brinay en Brienne en het Canal de Nièvre en in de omgeving van Blismes. Als die plaatsen u niets zeggen: het is er de moeite.

Op en top tip top!
ook de slang vond het te warm en had zijn frak uitgedaan.
Is dat dan slaapwandelen?
Dora the explorer!
Walk like a Roman

Een bezoek aan Chateaux-Chinon, Nevers en Vandenesse. Een paar kleine stadjes in de buurt.
Plaatsen om ooit naar terug te gaan, als er nog meer tijd is.

Een uitstapje naar Guédelon, een dertiende eeuwse burcht in aanbouw, zoals ze dat in de dertiende eeuw deden. Redelijk indrukwekkend. Enorm knap dat ze dat doen.
Maar vooral: dat dat in deze verzuurde tijden kan. Echt, een enorm cool experiment.

Awel, het verlof was zoals een verlof moest zijn.
Zalig.
Omdat de omstandigheden er naar waren.
Omdat de omstandigheden zo gecreëerd werden door onze hosts.
Omdat wij gewoon keigoed op verlof kunnen gaan, ook met onze prinses!

 

De grote verlofshow van 2013

Standard

Het is al wat geweest dat verlof.
Vooral nog niet zo veel, hoewel anderen dat durven tegenspreken. Voor de duidelijkheid: tijdskrediet is geen verlof. Waarom niet, dat leg ik u nog wel eens uit.
Maar dus, het verlof.

We leven 1 augustus, een donderdag. In het Openluchttheater speelt The Broken Circle Bluegrass Band ten dans en wij zijn daar om ons verlof in gang te stampen. En dat is gelukt, kan ik terugblikkend vaststellen. Een dijk van een optreden, een gratis fles cava (blijkbaar standaard bij het bestellen van zes tickets) en veel vrienden en vriendinnen om ons heen.
Een paar uur dutten, een frisse duik in de douche en om half vier bolt onze Zweed de garage uit richting Ardèche.

Een gestage rit met, zo zal achteraf blijken, een snelheidsboete omdat we 1 km te snel op onze bestemming wilden zijn maar verder geen enkel oponthoud. We strijken de spreekwoordelijke zeilen in Coux, op camping Le Moulin. Ze doen daar ‘s avonds een barbecue voor veel volk en weinig geld en voor ons. Koken is voor een andere keer, met minder kilometers op de teller.
Een klein dutje later blijkt de luchtmatras vol gaten te zitten en mentaal bereiden we ons voor op wat een harde nacht zal zijn. La douche France mijne rug.

Een croissant en koffie maken ‘s morgens echter veel goed en om half tien rijden we verder naar Aubenas. OoobenAss, zoals onze medereizigers het later blijken uit te spreken. We bezoeken de markt, scoren een picknick bij elkaar en genieten van het uitzicht. En hey, ‘t is verlof!
Ons huis wordt gevonden in Sanilhac, het zwembad wordt in gezwommen en de buren kondigen aan dat ze niet van lawaai na tien uur houden. Er wordt gelachen, gespetterd en straal genegeerd. Dat laatste blijkt een kolossale inschattingsfout onzentwege te zijn, maar spijt komt net als excuses steeds te laat. Een week in dit geval.

De vlam gaat in de barbecue, de kurk van de fles en het dak van het terras. Met een grote “ssscchhttt” en “Je veux dormir!” tot gevolg. Straal negerend gaan we de eerste nacht in en komen we die met een grommende eigenares weer uit. Dat we echt wel om tien uur het bed moeten kiezen, zodat we de volgende dag goed de mooie omgeving kunnen verkennen. Dat we beter waren weggebleven en dat ze met andere gasten nooit last hebben. Dat ze liever gezinnen met kinderen hebben. Gelukkig hadden we de momenteel meest vertederende baby aller baby’s mee en legden we in ons beste koeterwaals uit dat Jetje overal doorheen had geslapen en dat de buurman er maar aan moest wennen voor deze week.

De rest van de week is samen te vatten als harmonie en chaos (wij alles in het water) overgoten met Kronenbourg (met van die draaikroonkurken) en goedkope wijn, aangevuld met pasta, paella, stokbrood, kaas in al zijn vormen, gehol en gecrossfit, gequiz, gegabber en geschmink.
Geen incidenten meer behalve de dreigende buur in de wei met zijn “fusil” in de hand. We hebben maar aangenomen dat de kerel bedoelde dat hij stond te wildplassen terwijl hij naar onze middernachtelijke samenzang luisterde. Dat hij ons liefst een schot hagel in de stembanden wilde doneren laten we vredegewijs voor wat het is.

Of dat dat plezant was?
Ja. Voor herhaling vatbaar?
Ook ja.
Daar kunnen baby’s bij, maar daar moet vooral veel goed volk bij zijn. En geen buren.

Na deze eerste week volgde een tweede.
U dacht dat Pukkelpop vermoeiend was? Think again.
Kamperen met een nieuwe luchtmatras (wederom lek, maar geplakt met ductape) op een kleine Nederlandse nederzetting in de Tarn. Denk Baarle Hertog, maar dan Hollanders in Frankrijk. Dat was onze bestemming. Met stip de mooiste camping die we al hadden, La Canal. Twaalf staanplaatsen, tabel d’hôte, ontbijt, lekker brood en, bovenal, rust. Niks. Geen lawaai, geen toeters, geen bellen.
Heerlijk.

We aten, lazen en lachten. Dronken een glas, proefden bier, genoten van niks en alles en dankt en elkaar voor het nemen tot man en vrouw. Goed gedaan van ons, goed bezig wij.
Carcassonne werd de moeite gevonden, evenals Albi en alle wegen erheen. We dronken rose wijn in Aigne en deden er een menuuke. Net als in Saint Afrique, de revelatie van de reis. Mooi, gezellig en goed volk.

Of dat dat plezant was?
Ja. Voor herhaling vatbaar?
Ook ja.
Volgende keer mag daar een wijndomein bij, op wandelafstand.
En volgende keer, dat moet niet per se een jaar op zich laten wachten.

We pakten in, keerden Frankrijk op 11,6uur de rug toe en landden veilig en wel in Antwerpen. Er werd uitegrust, gebeld en geregeld en hoppa, wij zijn klaar voor de laatste verlofstoot van augustus.
Vanaf maandag vindt u mij weer achter mijn raam, voor mijn computer.

Maar nu: verlof to the maximum!

Vlinders

Standard

Jaren gelden, in mijn jeugdjaren in Vosselaar, leefde er een vlinderstruik. Een struik met voor elke bloem twee vlinders. In alle kleuren en formaten. Ik kon daar, als vierjarige uk, uren naar gapen. Althans, zo leeft dat in mijn herinnering. Net zoals ik sinds toen, de late jaren tachtig, eigenlijk weinig vlinders bewust heb gezien.

Tot eerder deze week.
Op de kleine camping La Canal in de Tarn, viel het oog op fladderende bloemen. Alle kleuren, alle formaten. Vlinders, struiken en planten vol.
Uren kijkplezier.

En toevallig lieten de vlinders in mijn buik me exact twee jaar geleden een knieval met verstrekkende gevolgen maken.
Twee jaar.
Time flies.

image

Vakantie zomer 2011

Standard

Het werd winter in 2011 en toen een beetje zomer en toen vooral herfst.
Niet dat ik de herfst geen fijn seizoen vind, maar toch: enige regelmaat en consistentie is mij welgenegen.
Zeker de volgorde van seizoenen. Dat is als de regelmaat van de klok, de gang van zaken en de wandelgangen.
Dat ligt vast.
Moeder Natuur, hou u daar tenminste aan in 2012.

Aangezien er nog niet veel echte zomer geweest was, besloten we naar het Zuiden te trekken. Zelf riep ik dat al tijdens Gelmel de Musical, maar om echt zuidwaarts te rijden duurde het tot begin augustus.
Met een rotvaart en een Zweed vol naft diesel reden we vrank, vrij en ecologisch onverantwoord (136 paarden, 2liter turbodiesel, 5,6 liter per 100km) op 9u en een kwartier tot in de Provence.
Hoi Zomer!

De villa

We deelden er een villa met vijf andere koppels en één temptation. Ik kan u zeggen: de kerel maakte het niemand gemakkelijk om trouw te blijven. Gelukkig bleef het steeds platonisch. Pfieuw, eerste overwinning.
Een zwembad, goe volk en dito weer, wat wijn/cava/bier en heerlijk eten deden ons bijna vergeten dat er ook een zwembad en en pingpongtafel waren. Hebben we daar gebruik van gemaakt!
Altijd, behalve tussen de rusturen van 04:30 en 09:30, was er activiteit. Luide muziek en badkledij, zonnecrème en cocktails. Althans, zo staat het mij in elk geval bij.

De Mont Ventoux

De mannen van het verhaal hielden zich naast het occasionele “aansteken der Barbecue met behulp van pilsbier of Scotch” en “om ter onnozelst op de bodem van het zwembad een flesje bier leegtutteren” ook een dagje ledig met de beklimming van de Mont Ventoux. Wegens weinig wielerfanaten in de groep werd er democratisch gekozen voor de beklimming langs Sault, door velen de mietjeskant genoemd.
Ik durf het tegendeel beweren, maar ik reed dan ook tot aan de top. U doet het me maar na.
Net te laat en te luidruchtig teruggekeerd om nog enige ontblote vrouwentiet te spotten aan onze zwemtempel, maar wel onthaald als helden. Tweede overwining.
Terecht. Zoals reeds gezegd: u doet ons maar na.

De eerste week

De tijd vloog voorbij en alle liedjes stopten. Vooral die van Neil Young, want daar kon de cdspeler niet mee om. Helaas.
We zwommen, aten, lachten, babbelden en dronken dat het een lieve lust was.
De Tennisbroyal viel bij velen in de smaak en van meatballs kan je er steeds eentje extra eten.
Bert en Ine Bart en Inge zorgden voor een geweldige kwis en het werd elke dag later en later.
Tot de eerste week van onze vakantie voorbij was. Sommigen gingen naar België, anderen bleven in Frankrijk en wij, wij tuften naar Spanje.
Nog 66% van de vakantie te souperen.

Spanje

Van 34 graden naar 14 graden en een stevige bui. Alleen de bergen van de Pyreneeën hielden de gedachte levend dat we de juiste kant waren opgereden. Bielsa, met zijn Pineta, u kan er best eens passeren. Ferm. Effenaf.
Overwinning drie.
Wij wandelden er een wandeling, lazen een lees en kookten en kook. Natuurlijk met boek en eten. Alles voor het woord en het bouwen der zinnen.

Het aanzoek

Na twee dagen brandde de ring zo hard in mijn rugzak dat ik me niet meer kon inhouden. Hij reed met me mee de Mont Ventoux op, wandelde rond in Ordessa, raakte sowieso Charlotte’s hand toen ze iets in de rugzak zocht, maar vond uiteindelijk de weg naar haar ringvinger.
Goed gedaan banaan!
Overwinning vier.
Meer van dat: alhier.

Het bezoek

We bezochten ook nog Ainsa, Bielsa, Vallee d’Anisclo en een koppel kleurrijke watervallen, zagen de Monte Perdido schitteren en proefden heerlijke wijn. En tapas. En kookten zelf ook hemels, want dat doen wij dan, op een camping.
Wanneer het echt te warm was om nog verder te gaan, namen we beiden een goed boek ter hand (de Millenium trilogie was fijn) en nestelden we ons met de poten in een stroompje koud water. Ik zeg u: vakantie.

Sierra y Cañones de Guara

Na het geweld van de bergen in Ordesa, kwamen we nu terecht in de valleien en de woestijn. De kleur ging van grijs en groen naar rood en rood. Heerlijk! Op nog geen honderd kilometer van elkaar.
Gieren, Miradors, rotsschilderingen, tapas, rode wijn.
Alquezar ook, een zeer fijne stad.
Maar na amper drie dagen kraamden we ook hier op en foorden we elders verder.

Zaragoza

De camping van Zaragoza, nieuw en dus nog in volle groei, is een aanrader. Net buiten het centrum, vlakbij bus en snelweg. Rustig, maar druk op zondag: het zwembad werd ook door de omwonenden stevig gebezigd. Terecht: 38 graden is voor iedereen te warm. Niet?
De hoofdstad van Aragon voldeed, net als de camping, beter dan verwacht.
Gezellig, schaduwrijk, mooi, werelderfgoedwaardig.
We kochten een Zaragoza Card, bezochten El Pilar en La Seo, lazen een boek en aten tapas. Tussen twee en zeven in de namiddag deden we vooral geen hol. Onze boeken gingen dan ook niet lang mee. (nog een overwinning: meer dan 2000 bladzijden gelezen begot!)

Zaragoza is niet alleen gezellig, maar ook wel erg ver van huis. Te ver in elk geval om in één keer te rijden. We vertrokken dus na een dag of drie uit het warme Spaanse binnenland en bolden geairconditioned en voorzien van spijs en drank weer naar het noorden. Langs San Sebastian, Bordeaux en Tours reden we in één keer tot in Amboise.
We hadden nog wat onverichte zaken in Frankrijk, daarmee.

Frankrijk²

Al van het moment dat we de grens met Frankrijk overschreden op 5augustus gingen er een aantal ToDo’s door de auto.
Kayak.
Cave.
Na twee weken en een half waren we daar nog niet aan toegekomen. Schandalig.
Een serieus ei diende gepeld en zo geschiedde.
De camping municipale van Amboise? Een aanrader. Geen 13 euro per nacht, proper en op een eiland in de Loire.
Echt, ga er gerust eens langs.

Wij zochten en vonden een kasteel (waar Leonardo Da Vinci te grave ligt), een cave (met Crémant de Loire, uiterst geschikt om te toosten op een aanstormend feest) en een kano.
Vooral dat laatste was inspannend, alledrie meer dan ontspannend.
De laatste loodjes van de vakantie wogen zeker niet het zwaarst: wij waren zen.

Akkerpop

Met heel straf nieuws aan de goegemeente van vrienden en familie mee te delen werd er gezamelijk besloten de trip een dag vroeger af te breken en Meerwaarts te vliegen. Eerst twee van de drie ouderparen (weetwel) en dan een schare vriensels op Akkerpop. Een heerlijk afsluitend weekend dat alles nog maar eens bevestigt: je betekent niets als niemand om je geeft!

Drie weken verlof, weg van alle drukte en werksituaties, alleen maar met z’n tweeën of ten hoogste met dertienen, u zou het ook eens moeten doen.
Wij zijn klaar om er op nieuw wat lappen op te geven!

Raften

Standard

Toen we met De Mannen Gros aandeden als vakantieoord, was het snel beklonken: in deze omgeving moet een rivier zijn die te bedwingen valt.
En dus trokken we er met Dam’nature op uit om een dagje te gaan raften.

Alles begon met wat vertraging (de te bedwingen waterloop was niet naast de deur, de boten moesten zelf worden opgeblazen,…) maar na een dikke twee uur zaten we toch op het water.
Ik vond het geweldig en ik kan het iedereen aanraden: raften is dikke fun!

Dankzij de wegwerpcamera van het Kruidvat met een onderwaterhuls (herbruikbaar overigens) konden we toch wat beelden schieten.
Het plezier, euhm, spat er af!

Verlof met De Mannen

Standard

Ik zal kort zijn, want dat was de week ook.
We waren in no time ter plaatse (quasi geen files, quasi geen stops van langer dan tien minuten) en durfden dan ook in het koffiehuis naast de toeristische dienst vragen wanneer die laatste openging. En of er al bier te krijgen was, zo om half tien na een nacht door gereden te hebben. We waren nu eenmaal op verlof met De Mannen.
En Mannen, die drinken bier.

Of wijn, zo zou later in de week blijken.
En Pastis, koffie, thee, cola, ice tea, belachelijk veel water en af en toe een sappige meloen of perzik.
Nee, wij Mannen, wij wisten het leven naar onze hand te zetten.

Het ging dan ook redelijk hard: traagheid is niet aan ons besteed.
En hard gaan, dat was duidelijk met de eerste ongeplande uitstap: rechtte rechtaan naar beneden een verboden riier door en dan met hangende pootjes weer naar Het Huizeken.

De dag erna naar La Lioran voor een bergstapsel op iets van een 1400 en 1700 meter variërend paadje.
Tof. Gezellig.
Vooral de start die niet wat je noemt vliegend was: 200m stijgen over een lengte van een kleine kilometer.
Er was een reden dat er boven de hoofden stoeltjes van een kabellift hingen, maar hey, da’s voor jeannetten en zwangere vrouwen. Mannen, die gaan te voet.

Verder reden we met stepjes (kickbikes of trottinettes) naar beneden (met de bus en het stepje naar boven en dan om ter eerste terug beneden), zwommen we in ons zwembad en raftten we voor de eerste keer een rivier af.
Hierbij werd het gepasseerde rotsblok van ene meter of vier gebruikt om naar beneden te springen (ik durfde eerst niet, maar vocht toen tegen mijn Lizard Brain en sprong toch) en werden de andere bootjes veroverd op hun bestuurders.
Mannen.

We aten, zoals dat hoort, genoeg vlees om een gemiddeld Ethiopisch dorp te voeden (persoonlijk vind ik dat niet zo heel erg, de voor mij belangrijkste Ethiopiër is reeds hier) en barbecueden op tijd en stond.
‘s Morgens aten we brood en dronken we koffie, thee en melk.
En verder?

Verder werd er gelezen, gelachen, vuile moppen verteld en bier gedronken.
En scheten gelaten die dan binnen de tien seconden moesten worden beantwoord.
Want Mannen kunnen dat .
En op verlof mag dat ook.

Er was slechts één minpuntje aan de hele trip en bij deze zijt u gewaarschuwd: in Gros is géén Bavaria Mansion te vinden.
Een gewaarschuwd man…

Foto’s.

Verlof

Standard

Vandaag staan wij met de nacht.
Na een iets tragere dag dan anders, volgt er nu een (helaas) ongewone nacht.
Helaas?
Helaas: het zou wat vaker zo mogen zijn!

Want vannacht steken wij de grenzen over richting zuiden.
Het Zuid, dat ligt op een natte scheet van onze burcht, maar het zuiden, da’s een pak verder.
La Motte-Chalançon, La Ferme de Clereau.
42 Plaatsen, 9 hectare campinggrond.

Een tent, een hangmat, een stapel cd’s en leesvoer.
Lekker eten, wat champagne, pastis en wijn.
Een barbecue op tijd en stond.
Stevige croisants als ontbijt.

Maar vooral: wij met twee.
Asociaal en alleen wij.
Geen anderen en geen interesse in de rest van de wereld.
Nah.

Tot volgende week!

Weekendje Brugge

Standard

Wanneer je een weekend weg wil, regel je dat best van te voren.
Wij wisten dat en hebben dat dit weekend nog maar eens ervaren.

In september deelde Flair bonnen uit voor kasteelweekendjes.
Mooi.
Wij hadden net wat gespaard en waren nog niet samen op vakantie geweest (afgezien van enkele zeedagen).
Dus hebben we toen het kasteelse katseel gezocht, geboekt en betaald.
En dat hebben we dan vrijdag geïncasseerd.

Kasteel ten Berghe was de bestemming, mylady en mylord werd de aanspreking.
Wij om half vier in de auto gesprongen, de expressweg afgereden en tijdig afgedraaid.
De GPS stuurde ons via kleine weggetjes tussen enkele bevroren sloten en liet ons toen voorbij het kasteel rijden.
Geen erg: omdraaien en landen.

Uitermate vriendelijk ontvangst, uitermate echt kasteel.

Nee echt, ‘t was echt heel fijn.
De foto’s spreken boekdelen, me thinks!

Frankrijk met de mannen

Standard

Een weekje op vakantie op deze camping met de mannen (een voorbode voor wat er volgend jaar gaat volgen!) was plezant en ontstressend.

Gedaan:

  • niks gedaan
  • croissants gegeten
  • wijn, pastis, bier en koffie gedonken
  • canyoning
  • kanovaren
  • grotten
  • en ook: niks gedaan

De streek rond Bourg-en-Bresse heeft, na de Ardeche, opnieuw een plaatsje in m’n hart gekregen:

  • rustig
  • vlakbij
  • goed weer
  • mooi
  • niet te toeristisch
  • op en top verlof

Pics, because it did happen!

Kamperen

Standard

Volgende vrijdag vertrekken we op verlof.
Een weekje de zon gaan zoekn in Frankrijk.
Een weekje onderweg zijn naar nergens en toch aan de zee toekomen.

En daar hoort dan een voorbereiding bij, zo wordt me verteld.
Ik ben niet de man van de voorbereidingen en die lieve schat van me heeft het ook iets te druk met werken.
En dan, dan springt de mama even van haar stoel.

Alles, maar dan ook alles lag vandaag al klaar.
Kies maar uit.
Enig regel: opruimen achteraf.

Maar ook hier: ik ben echt niet de man van de grote opruimwoede…
‘t Zal toch moeten.
Na’t verlof… 🙂

SnailMail

Standard

Vanaf maandag ben ik op kamp, maar vanaf morgen ben ik al niet meer online.
U kan me natuurlijk wel via de ouwe getrouwe snail mail bereiken.
En wel hier:

Jeugdheem Zonnedauw
Chirojongens Meer
Wannes De Loore
Oudste en wijste der dwazen
Langstraat
2440 Geel

Wordt dat geapprecieerd?
Jazeker!

Stillekes

Standard

Het is hier en daar de laatste week enorm stil geweest.
Stilte tijdens de offline storm, als het ware.
En het zal er niet beter op worden:

  • kamp van 21 juli tot 31 juli
  • Wauwelavond
  • BBQ
  • Kamp voorbereiden en inpakken en inladen en vertrekken
  • Voorbereiden voor de Dodentocht
  • Diezelfde Dodentocht tot een goed einde brengen
  • BBQ
  • Swami ontvangen in Antwerpen
  • Akkerpop
  • Verlof

En ondertussen hier en daar wat foto’s schieten en bloggen.
Van Twitter verslaving is geen sprake meer en de Panicbutton van Feeddemon is me ondertussen al aardig bekend: zonder schuldgevoelens 1178 blogposts als gelezen aanduiden.
Dat uw statistieken dan niet meer kloppen: het zij zo, ik zal er niet van wakker liggen…

Trouwens, we moeten dringend eens offline afspreken, vind je ook niet?
Ergens eind augustus.
Weekavond, gezellig terras, gezellige babbel.
Bel me schrijf me.

Tot dan!

Aprilgrap

Standard

Vanmorgen was ik echt goed gezind.
Het was dan ook 1 april, een mooie dag én mijn opzegperiode begint vanaf vandaag te tellen.
Dat ik na deze week niet meer elke dag naar Nederland mot om den brode, droeg ook bij tot de algehele vreugde.

Mooie liedjes schijnen echter ook in zomeruurse tijdrekening niet lang te duren.
Om half elf komt de manager even langs, vraagt hoe het weekend en de extra verlofdag bevallen zijn en of ik klaar ben voor de week. Ja hoor, laatste dagen en nog eventjes het onderste uit de kan halen zodat we vrijdag klaar zijn.

Ah nee, uw contract wordt nog een week verlengd.
Hahaha, beste 1 aprilgrap in jaren!

Dus niet.
Goe gelachen.
Groen.