Reizen

Rome, part II

Standard

De meest gestelde vraag afgelopen week:

‘oe Was’t in Rome? Goe weer?

Awel, ‘t was keigoe.
En’t weer, dat zat ook mee, ‘s zondags.
Maar de slaagkansen laten afhangen van’t weer, daar ben ik ondertussen van afgestapt. Mooi weer is mooi, maar ik ga me niet laten tegenhouden door een sliertje regen. Ook niet als dat ineens binnenkomt. Zoals van de week op’t werk, daar in Rome.

In Sancto Spirito

Borgo_-_Santo_Spirito_in_Sassia_00972-3Den buro was dan ook niet zomaar een kantoor zoals alledag. Nope, dat was een zeer oud hospitaal, in de steigers en naast Sint Pieters.
Redelijk cool. Dat vonden de congresbezoekers ook, wat de regen dan weer goedmaakte.

Nee, de werkweek werd gedomineerd door regen en koude.
Niet erg, maar ook niet echt gezellig. Buiten.
Binnen wel.
Fijne collegae, goed hotel.
Toffe restaurants.

Begonnen bij Il Belli, de dag erna Casina Valadier aangedaan en afgesloten bij La.Vi. Ideale gelegenheden om de collega’s een beetje beter te leren kennen. Ik voelde me redelijk bevoorrecht: niet iedereen krijgt die kans.
De collega’s vallen mee. Ik hoop dat dat ook wederzijds is.
Tijd brengt raad.

Nu, die drie dagen werken (kijken en luisteren, vooral: Sponge Mode was on) kropen niet in de koude kleren. Dat merkte ik vooral toen ik me op vrijdagavond naar het vliegveld repte om de vrouw uit de massa te plukken.
Omdat de trein was afgeschaft en ik een ietsie pietsie te lang aan tafel was blijven zitten was de enige optie een taxi.

Voordeel in Rome: overal taxi’s.
Nadeel: allemaal Italianen in die taxi’s.
Vriendelijk en al, maar ze begrijpen vooral wat ze willen begrijpen.
Airport, terminal 3, arrivals. Airport ging nog net.
Maar arrivi werd partira en terminal 3 werd terminal 1.
En waar twintig minuten eerder Engels geen issue was, is Italiano plots de enige vorm van communicatie. Een déjà vu van India drong zich aan.
Maar: geen erg, want de vrouw was er en ‘t was weekend en de prinses was in goede handen.

Citytrip

Omdat we pas laat in het hotel arriveerden, besloten we de citytrip pas echt officieel op gang te stampen op zaterdagochtend, tijdens een enorm ontbijtbuffet. Eindelijk rustig de tijd om stevig te ontbijten en alles te proeven wat er voorhanden was. Niet eenvoudig en ik wist nog net een indigestie af te wenden. Op citytrip in een land waar heerlijk gekookt wordt zou doodzonde zijn en al helemaal met al die heilige geesten overal.

Wij dus naar de venue van het congres om dat als toerist (u komt daar niet zomaar binnen, oh nee) even te bezichtigen.
Mooi, heel mooi, maar de valies weegt zwaar en moet naar de AirBnB om gedropt te worden. like it’s hot. Busje komt zo, maar dan wel aan de andere kant van de weg en hopla, een beetje te laat zoals alles in Italië staan we voor de deur van onze kamer voor twee nachten.

Droppen, koffie, ne yow en nen hey en ju.
Die stad in.
Met de tram zijn we zo van Trastevere aan het forum Romanum, Colloseum en nog wat fraais. Veel voorbij en rondgelopen, nergens binnengegaan. We hebben maar even en willen vooral op’t gemak de stad zien.
We hebben dan ook vooral veel gewandeld, op café gezeten en goed gaan gaan eten. De tips zijn vooral (of alleen) daar op gericht, maar wees gerust: er is genoeg waar ge gewoon naar kunt gaan kijken langs de buitenkant.
Wij wandelden twee dagen rond en zagen een heel groot deel van de stad, van de huidige inwoners en wat de voorouders hebben achtergelaten.
Zowel in steen als in traditie als in de keuken.

Twee volle dagen waren nipt genoeg om Rome door te lopen en wat dingen te zien. Was ook genoeg om Truus te missen.
Blij joh, dat we thuis waren! Echt een burgerlijk gezin.
And I love it.

Onze tips voor Rome

    • Koop geen driedaags buskaartje. Hoewel het geldig is op tram, metro en bus, loop je waarschijnlijk meer dan dat je er gebruik van maakt.
    • Lekkere wijn vind je tussen de Spaanse trappen en de Trevifontein bij F.lli Ciavatta in de via del Lavatore 31
    • Pintjes gedronken bij Open Baladin en een hapje gegeten. Super goeie pub/gastro met lekkere hamburgers en pasta maar vooral: massa’s lokaal bier (check. die. tapkranen.). Ook wat Belgische bieren zoals het Winterkoninkske, oerbier en Arabier. Niet de meest voor de hand liggende keuzes om op het vat te hebben, dus.
    • In Trastevere:
      • Cajo e Gajo. Me ga goe.In de Piazza San Calisto, nummer 10.  Lekker eten, fijne bediening en niet duur.
      • Ontbeten voor geen geld op de Viale de Trastevere bij Giselda. Café voor 0.90  euro…
      • Op zondag weer gaan eten in Trastevere (want dat was dicht bij de bedstee) en nu bij Grazia e Graziella. Lijkt heel erg op Cajo e Gajo. Is ook zo. Lekker, vriendelijk, betaalbaar.
      • Pintjes gaan drinken om het weekend af te sluiten deden we bij Bacchanale. Omdat dat een café is, en omdat ze er Belgisch bier van’t vat hebben. Lekker, betaalbaar, huiselijk.

Check verder zekerIl Belli en La.Vi..
U zal niet teleurgesteld zijn.

En nog: loop eens voorbij aan de “Pizza + drink = 5 euro!”.
Massa’s goede horeca, mét karakter en betaalbaar.
Ach, ik moet u het meerwaardezoeken niet uitleggen, wel?

 

Rome

Standard

Het is de jaarlijkse tijd voor een citytrip.
Uweetwel: stadje-hapje-drankje hop en weer terug. We doen dat op de één of andere ongedwongen manier nogal automatisch, mijn vrouw en ik, altijd in het begin van het nieuwe jaar.
Londen, Parijs, Varkala, Londen.
En nu: Rome.

Het plan was eigenlijk om naar Barcelona te gaan.
Massa’s tips gekregen, massa’s goesting uit de kast gehaald, maar hey: de praktijk blijkt anders te werken.
En flexibel als we zijn, zitten we van’t weekend dus in Rome.

Voor slechts twee dagen, maar hey, laat dat de pret niet drukken. Langer kunnen we niet (wegens het thuisblijvende prinsesje) en de respectievelijke werkgevers willen onze beider krachten aanwenden ter ere ende glorie.

De Tips

We kregen toptips van Roberto, Anja en Ella.
Waarvoor alvast enorm vielen dank! De tips geven ook de reality check die we al kenden: citytrips zijn te kort om alles te doen. Gelukkig blijft ook Rome nog wel een tijdje staan en kunnen we nog eens terug. Met de prinses, bijvoorbeeld.

Roberto vertelt om gewoon de kaart te nemen en te struinen tussen al wat oud is. Van het ene monument naar het andere. Ook een tip op de site die Anja ons tipte. Om dan hier en daar eens binnen te duikelen kopen we best tickets op de niet-conventionele plaatsen,

Dit combi ticket (Forum Romanum, Palatijn en Colloseum) kopen aan het Palatijn: niet aanschuiven daar en dus dag erna mag je de lange rij aan het Colosseum mooi voorbij lopen.

wist Anja ons verder ook nog te zeggen en Ella voegde nog in de vlucht toe dat er pizza wordt geserveerd bij Baffetto.

Over het Vaticaan zijn de meningen verdeeld, maar als er geen goed weer is, gaan we er onze neus wel binnendjoeffen. Mits we online tickets kunnen kopen à la minute, natuurlijk.

Een wandeling zou volgende route kunnen zijn:

Kort opgelijst ziet dat er zo uit, in niet nader bepaalde volgorde:

  • Il Fontanone op de Gianicolo (Google Maps zegt dat het dicht is?)
  • Lekkerste koffie van Rome bij Sant’Eustachio il cafe op Piazza Sant’Eustachio 82
  • Gelato bij Ciampini op Piazza San Lorenzo in Lucina
  • La.Vi Latteria & Vineria (Via Tomacelli 23) waar je voor 15euro een heel buffet hebt met superlekker eten
  • Forum Romanum
  • Palatijn, om tickets te kopen voor het Forum en het Colosseum
  • Colosseum
  • villa Borghese
  • Pizza Baffetto

De mensen van de toeristische dienst weten me ook te vertellen dat er een Roma Pass is, die je voor 48 of 72 uur toegang geeft tot twee musea naar keuze, een pak voordelen én het gebruik van het openbaar vervoer.

Qua eten: we gingen met’t werk al eten bij Il Belli. Heerlijke menuutjes en best te betalen. Ik denk dat ik mijn vruw daar mee naartoe neem voor een heerlijke chateauxbriand…

En dat ik hier nog ga komen, in Rome.

Op verlof bij Belgen in Frankrijk

Standard

Een weekje op verlof met de driemaander, dat leek ons een puik idee. Niet kamperen zoals andere jaren, maar toch ook niet op volpensionhotelmetduuztsterren. Onze criteria waren eenvoudig, de resultaten niet zo denderend.

Verlofcriteria

We wisten wat we wilden, maar vooral waar we geen zin in hadden.
Dat beperkt de mogelijkheden, maar maakt het resultaat vaak veel beter.
op een rijtje:

  • Frankrijk, want dat is plezant om te zijn, te kijken en te eten
  • Bourgogne, want dat is niet zo heel ver én daar zijn we nog nooit geweest én dat is naar van horen zeggen een schoon streek
  • Appartement / kitchenette, want met de driemaander is een microgolf geen overbodige luxe, is op restaurant gaan niet zo evident en wil je wel zelf kunnen koken. En op uw eigen zitten is gewoon erg plezant op verlof. Zeker als er dan nog wat ruimte is om thuiselijke rommel sfeer op te roepen.
  • Table d’Hôtes, want wij eten wel graag heel lekker eten en daar is het niet zo vervelend om eens van tafel op te staan en dan kan je de driemaander onder de wol stoppen en met de babyfoon toch horen of ze huilt of nog een glas champagne wil.
  • Ontbijtmogelijkheid, want ‘s morgens naar de bakker gaan is niet altijd met volle goesting en uitgebreid ontbijten is voor mij het toppunt van verlof.
  • bij Belgen, want we hebben het niet altijd begrepen op de Franse slag.

Mijn vrouw smeet zich als een bloedhond op de hoop chambres d’hôtes bij Belgen in Frankrijk en wist er de beste uit te halen.
Eind juni werd er geboekt en na wat over en weer gemail (de data die wij wilden waren niet vrij, maar gelukkig zijn wij nogal flexibel daarin) was dat in de sjakkos.
Vol verwachting vertrokken we vorige week dan ook op avontuur.

Avontuur

Avontuur, ja.
Want op vakantie gaan met een baby erbij is wel heel erg anders dan anders. Niet moeilijker of vervelend of zo, maar wel in rekening te brengen. Zorgen dat er flesjes en eten en warm water en pampers en vanalles mee is. Altijd. Reservekleren ook, die we één keer zijn vergeten. En dat je lager moet pauzeren en moet stoppen en als er gestopt moet worden dat er ook nù gestopt moet worden.
IMG_2491Awel. Dat viel enorm goed mee.
Onze prinses sliep Parijs voorbij, nam genoegen met een gezelige aire en sliep daarna tot in Brinay, bij La Foire Des Ducs. Daar moest dan ook direct eten voorzien worden, maar hey: wij waren waar we moesten zijn.

La Foire des Ducs

De chambres d’hôtes van Bert en Gert is een stukje luilekkerland in Frankrijk. Op je wenken bediend worden, betaalbaar Belgisch bier en zeer lekkere huiswijn. Gezellige gasten, een grote tuin en een uitstekend terras. Alles op’t gemak, alsof we thuis waren. Na een paar dagen kregen we zelfs de drang om te helpen afruimen. Zoals je dat bij goede vrienden doet.

De inrichting is op z’n zachtst gezegd eigenzinnig.
Een bonte verzameling brocante en antiquiteiten, afgewisseld met mooie foto’s en retro elementen.
Die retro elementen komen vooral in het appartement naar voren. Nu ja: het is gewoon een retro appartement!
Echt prachtig, stijlvol en niet te druk.

Ondanks mijn ongevoel voor design en inrichting was ik danig onder de indruk.
Thuis in een ander huis.
(na twee dagen liep ik dan ook al rond op blote voeten zoals ik dat thuis doe)
Perfect voor onze vakantie!

De gastheren waren altijd aanwezig, maar niet te aanwezig.
Wil je lezen? Dan lees je maar.
Wil je babbelen? Dan blijven we wel zitten.
Nog iets drinken? Een hapje? Komt er aan!
Echt waar, heren, u was geweldig!

Activiteiten

Wij hebben niet veel gedaan.
En ook weer wel.
Alle dagen ontbijten tegen tien uur, eerste stappen gezet tegen de middag.
Wanneer alle winkels en musea en wat dan nog gesloten zijn.
Wanneer de zon op zijn hoogst staat en de lucht het hardst trilt.
Ach. Zolang Truus er geen last van had, wij ook niet.
Behalve die keer dat we verkeerd gewandeld waren en te weinig drinken mee hadden.
Nu ja: overleefd. Deel van het avontuur.

Wat we precies deden?
Wandelen, in de directe omgeving van Brinay en Brienne en het Canal de Nièvre en in de omgeving van Blismes. Als die plaatsen u niets zeggen: het is er de moeite.

Op en top tip top!
ook de slang vond het te warm en had zijn frak uitgedaan.
Is dat dan slaapwandelen?
Dora the explorer!
Walk like a Roman

Een bezoek aan Chateaux-Chinon, Nevers en Vandenesse. Een paar kleine stadjes in de buurt.
Plaatsen om ooit naar terug te gaan, als er nog meer tijd is.

Een uitstapje naar Guédelon, een dertiende eeuwse burcht in aanbouw, zoals ze dat in de dertiende eeuw deden. Redelijk indrukwekkend. Enorm knap dat ze dat doen.
Maar vooral: dat dat in deze verzuurde tijden kan. Echt, een enorm cool experiment.

Awel, het verlof was zoals een verlof moest zijn.
Zalig.
Omdat de omstandigheden er naar waren.
Omdat de omstandigheden zo gecreëerd werden door onze hosts.
Omdat wij gewoon keigoed op verlof kunnen gaan, ook met onze prinses!

 

London For Less

Standard

Wij dus naar Londen.
Maar met de aankoop van ons nieuwe fort en de aanstormende spruit, wilden we het liever wat goedkoop houden. Kwestie van daar niet van honger om te komen en ook de weken erna niet te moeten leven op toastjes en regenwater.
Goed geregeld en goed geweest, maar het plezier is pas volledig als je de truuks ook kan delen, nietwaar?

Vervoer

Wij gingen met de trein. De Eurostar heeft elke zoveel tijd de een dan wel andere promo in petto, maar die vind je alleen als trouwe klant via de nieuwsbrief. Schrijf u dus als de wiedeweerga in en profiteer ervan. Wij gingen met z’n tweeën heen en weer voor 129 euro.

Verblijf

Londen is een wereldstad en dat merk je aan de prijzen. Onder de 100 euro vind je quasi niets en wat je vind is meestal van belabberde kwaliteit. Lees: veel te warme of koude kamers, luidruchtige hotels of lousy neighbourhoods. Wij bedankten daarvoor en gingen op zoek naar een alternatief.

Nu ja, op zoek: Airbnb.com (affiliate link: inschrijven en boeken en 18 euro korting krijgen!) is niet direct onbekend, wel? Wij hadden het echter nog nooit geprobeerd en vielen nu volledig achterover van de geweldige service. Het mag gezegd: we hadden dan ook een extreem goede gastvrouw en -heer. Lisa en Fabio deden er alles aan om het ons naar onze zin te maken en dan hou je jezelf ook aan de twee regels van het huis: schoenen uit en het een beetje proper houden.

Wat zij over ons zegden:

Wannes and Charlotte were wonderful guests. They’re interesting, well travelled and sociable. Communication from the beginning was excellent and they both kept the apartment extremely neat and tidy. We would definitely have them to stay again and I highly recommend them to other Airbnb hosts. Pleasure to meet you both. Thank you!

En wij dan weer over hen:

We had a great stay. When we arrived on Saturday morning, we were welcomed by Lisa and Fabio and we got some coffee and a lot of tips to do in London. They pointed out where and how we should take the bus, what lines were busy and what not. The room was nice and clean, the neighbourhood quiet and the breakfast great (warm croissants and coffee: perfect!) We were guests, but we did feel very at home. A great stay and lovely people. Battersea is a little further from the center of London, but it’s very easy to get everywhere by bus and metro.

Zeker de moeite waard!

Voor de website van Airbnb: check de gids van Londen. Elke wijk uitgebreid besproken met mooie foto’s. Ook de rest van de wereld ziet er daar erg mooi en reisbaar uit.

Vervoer

Ook vervoer (bus en metro) is niet goedkoop. Een enkel ritje met de bus kost je 2,4 pond, een enkeltje Underground komt op 4,70 pond. Wij dan maar een Oystercard gekocht op de trein en opgeladen voor twee dagen. Dat kwam op iets van een 15 pond voor twee dagen, ongelimiteerd met tram en bus. Erg handig, vooral omdat we in Battersea, Zuid Londen, verbleven. Het mag dan iets verder van het centrum zijn, maar dankzij de dubbeldekkers en de underground was dat geen enkel probleem.

Eten en drinken

We aten wat af, maar toch ook weer niet.
Eens bij de lokale Italiaan (aan halve prijs op bepaalde dagen) dan in een pub of op Borough Market. Voedsel is nu eenmaal duur, maar als je wil kan je gerust beknibbelen door dagmenu’s of typisch pubfood (burgers, frieten, stoverij,..) te bestellen. Pizza’s en pasta zijn doorgaans ook niet superduur.

Wat niet te verantwoorden is, is de vier-en-een-halve pond voor een pintje vol met bier. Pisbier. Stella? Zes pounds ofte bijna 7,5 euro. Slik.
Toch met smaak naar binnen geklokt. Yolo.

De Londenaars zijn koffieleuten eerste klas en drinken er dan ook niet naast. De ene Starbucks verdringt de andere Nero’s, maar hier en daar zijn er onafhankelijke en zelfstandige coffeebars te vinden. Il Molino in Battersea bijvoorbeeld. Heerlijke koffie, geweldige broodjes en enorm goede cake.

WiFi

Overal is er WiFi. Handig om iets op te zoeken, om connected te blijven met de Facebook- en Twittervriendjes en om de weg te tonen aan strangers in the night.

Musea

De meeste musea zijn gratis.
Echt gratis, als in: geen inkom te betalen. Er wordt hier en daar wel een vrije gift gevraagd, maar dat is vrij te kiezen.
Wij liepen binnen in het Natural History Museum om naar de dino’s te gaan kijken en namen de lift naar boven in Tate Modern om de skyline te bewonderen.
Vorige keer zagen we (onder meer) de steen van Rosetta in het British Museum.

De coolste vrije gift was wel in het Natural History Museum: muntjes die blijven tollen tot ze in het gat vallen. Ik heb er drie gedaan. Omdat dat enorm graaf was om naar te blijven kijken. En opnieuw te doen.

Shoppen

Wij hebben alleen maar schoenen gekocht. Mijn vrouw op Oxford Street en ik in Covent Garden, bij de Reebok Fithub. Omdat het mijn verjaardag was.
In Camden keken we onze ogen uit bij de Cyberdog Store en in de Stables Market, maar verder dan wat snoeperijen kwamen we niet voor we een gezellige pub indoken.

Overall

Londen was gezellig, weeral.
Volgende keer wil ik nog een keer een musical en een echte toeristenwandeling.
Grote tip: London for free met Ben Roelants.

London calling

Standard

Jep, het is zo ver!
Met de trein naar Brussel Zuid, dan de Eurostar naar St Pancras en dan naar Battersea.
Dolle pret!

Vooral: op mijn verjaardag!
31, echt waar.
31.

London deals in 2014

Standard

De kogel is door de kerk.
We willen nog een keer naar Londen, want dat was erg tof de vorige keer.
Het is echter zo dat er, wanneer een huis af te betalen valt, niet zo belachelijk veel reisbudget over blijft.
En London, dat kost.

Vorige keer gingen we dankzij de Flair voor de aardige som van 380 euro met twee drie dagen heen en weer met twee overnachtingen vlakbij het British Museum. Vonden wij tof.
Was er geld voor een musical en wat pints in de bars in Soho en hapjes in Borough Market en tea time en een dineetje in Camden. Wij moeten dus nu weer zo’n deal vinden.

Wat zijn zo de te frequenteren budgethotels in London?
Goeie couchsurfing plaatsen of Air BnB aanraders?
Of nog: hoe doe je dat van de verniet of iets dat daar niet al te ver af ligt?

Just bug me one day and I’ll be a better man

Standard

Bijna een jaar of zes geleden was ik ook al eens in India. Anders dan de laatste keer was ik toen alleen én ben ik er een dag / nacht doodziek geweest. Darmen – lijf, u weet wel, van die horrorverhalen met evacuatie langs alle in- en uitgangen. Dat.
Niets is overdreven.

Op 1 januari 2008, de dag die in mijn geheugen gegrift staat als de dag dat ik weer toast en slappe thee kon verdragen alsook de schraalste en toch mooiste nieuwjaarsdag ooit, werd ik aangesproken door de andere gast van de German Bakkery in Kovalam. Ik kan u verzekeren: om acht uur ‘s morgens op 1 januari is het daar alles behalve koppen lopen.

De dame in kwestie vroeg me hoe het ging en dat een licht ontbijt vaak gepaard ging met het vechten tegen een kater. Als Britse had ze wel wat praktijkervaring, lachte ze erachter. Ik vertelde dat de symptomen erg gelijkend waren, maar dat de oorzaak in de verste verte niets met alcohol of fuiven te maken had. Dat ik een of andere bacterie of virus had ingeademd of opgelikt en dat me dat minder goed was bekomen.

When they only bug you for one day, they make you stronger. A good nights rest, a cleaned out body and lots of tea will make you not only healthy but a better man.

Amen to that!

De grote verlofshow van 2013

Standard

Het is al wat geweest dat verlof.
Vooral nog niet zo veel, hoewel anderen dat durven tegenspreken. Voor de duidelijkheid: tijdskrediet is geen verlof. Waarom niet, dat leg ik u nog wel eens uit.
Maar dus, het verlof.

We leven 1 augustus, een donderdag. In het Openluchttheater speelt The Broken Circle Bluegrass Band ten dans en wij zijn daar om ons verlof in gang te stampen. En dat is gelukt, kan ik terugblikkend vaststellen. Een dijk van een optreden, een gratis fles cava (blijkbaar standaard bij het bestellen van zes tickets) en veel vrienden en vriendinnen om ons heen.
Een paar uur dutten, een frisse duik in de douche en om half vier bolt onze Zweed de garage uit richting Ardèche.

Een gestage rit met, zo zal achteraf blijken, een snelheidsboete omdat we 1 km te snel op onze bestemming wilden zijn maar verder geen enkel oponthoud. We strijken de spreekwoordelijke zeilen in Coux, op camping Le Moulin. Ze doen daar ‘s avonds een barbecue voor veel volk en weinig geld en voor ons. Koken is voor een andere keer, met minder kilometers op de teller.
Een klein dutje later blijkt de luchtmatras vol gaten te zitten en mentaal bereiden we ons voor op wat een harde nacht zal zijn. La douche France mijne rug.

Een croissant en koffie maken ‘s morgens echter veel goed en om half tien rijden we verder naar Aubenas. OoobenAss, zoals onze medereizigers het later blijken uit te spreken. We bezoeken de markt, scoren een picknick bij elkaar en genieten van het uitzicht. En hey, ‘t is verlof!
Ons huis wordt gevonden in Sanilhac, het zwembad wordt in gezwommen en de buren kondigen aan dat ze niet van lawaai na tien uur houden. Er wordt gelachen, gespetterd en straal genegeerd. Dat laatste blijkt een kolossale inschattingsfout onzentwege te zijn, maar spijt komt net als excuses steeds te laat. Een week in dit geval.

De vlam gaat in de barbecue, de kurk van de fles en het dak van het terras. Met een grote “ssscchhttt” en “Je veux dormir!” tot gevolg. Straal negerend gaan we de eerste nacht in en komen we die met een grommende eigenares weer uit. Dat we echt wel om tien uur het bed moeten kiezen, zodat we de volgende dag goed de mooie omgeving kunnen verkennen. Dat we beter waren weggebleven en dat ze met andere gasten nooit last hebben. Dat ze liever gezinnen met kinderen hebben. Gelukkig hadden we de momenteel meest vertederende baby aller baby’s mee en legden we in ons beste koeterwaals uit dat Jetje overal doorheen had geslapen en dat de buurman er maar aan moest wennen voor deze week.

De rest van de week is samen te vatten als harmonie en chaos (wij alles in het water) overgoten met Kronenbourg (met van die draaikroonkurken) en goedkope wijn, aangevuld met pasta, paella, stokbrood, kaas in al zijn vormen, gehol en gecrossfit, gequiz, gegabber en geschmink.
Geen incidenten meer behalve de dreigende buur in de wei met zijn “fusil” in de hand. We hebben maar aangenomen dat de kerel bedoelde dat hij stond te wildplassen terwijl hij naar onze middernachtelijke samenzang luisterde. Dat hij ons liefst een schot hagel in de stembanden wilde doneren laten we vredegewijs voor wat het is.

Of dat dat plezant was?
Ja. Voor herhaling vatbaar?
Ook ja.
Daar kunnen baby’s bij, maar daar moet vooral veel goed volk bij zijn. En geen buren.

Na deze eerste week volgde een tweede.
U dacht dat Pukkelpop vermoeiend was? Think again.
Kamperen met een nieuwe luchtmatras (wederom lek, maar geplakt met ductape) op een kleine Nederlandse nederzetting in de Tarn. Denk Baarle Hertog, maar dan Hollanders in Frankrijk. Dat was onze bestemming. Met stip de mooiste camping die we al hadden, La Canal. Twaalf staanplaatsen, tabel d’hôte, ontbijt, lekker brood en, bovenal, rust. Niks. Geen lawaai, geen toeters, geen bellen.
Heerlijk.

We aten, lazen en lachten. Dronken een glas, proefden bier, genoten van niks en alles en dankt en elkaar voor het nemen tot man en vrouw. Goed gedaan van ons, goed bezig wij.
Carcassonne werd de moeite gevonden, evenals Albi en alle wegen erheen. We dronken rose wijn in Aigne en deden er een menuuke. Net als in Saint Afrique, de revelatie van de reis. Mooi, gezellig en goed volk.

Of dat dat plezant was?
Ja. Voor herhaling vatbaar?
Ook ja.
Volgende keer mag daar een wijndomein bij, op wandelafstand.
En volgende keer, dat moet niet per se een jaar op zich laten wachten.

We pakten in, keerden Frankrijk op 11,6uur de rug toe en landden veilig en wel in Antwerpen. Er werd uitegrust, gebeld en geregeld en hoppa, wij zijn klaar voor de laatste verlofstoot van augustus.
Vanaf maandag vindt u mij weer achter mijn raam, voor mijn computer.

Maar nu: verlof to the maximum!

Vlinders

Standard

Jaren gelden, in mijn jeugdjaren in Vosselaar, leefde er een vlinderstruik. Een struik met voor elke bloem twee vlinders. In alle kleuren en formaten. Ik kon daar, als vierjarige uk, uren naar gapen. Althans, zo leeft dat in mijn herinnering. Net zoals ik sinds toen, de late jaren tachtig, eigenlijk weinig vlinders bewust heb gezien.

Tot eerder deze week.
Op de kleine camping La Canal in de Tarn, viel het oog op fladderende bloemen. Alle kleuren, alle formaten. Vlinders, struiken en planten vol.
Uren kijkplezier.

En toevallig lieten de vlinders in mijn buik me exact twee jaar geleden een knieval met verstrekkende gevolgen maken.
Twee jaar.
Time flies.

image

Het wordt weer show in den bungalow

Standard

Brief aan het reisgezelschap.

Lieverds

Met nog een paar nachtjes te gaan, leek het me niet onverstandig de voucher en de regels van ons feestpaleis nog eens te checken. Toen alles werd gereserveerd, waren we, volgens de voucher, met 12+1.
Het huis telt, zoals we meermaals geteld hebben, 16 bedden. Goed plan van ons dus om alle beddekens vol te steken. Kost minder, vreet meer! Het leek me niet meer dan netjes om dat ook even aan de mensen van het paleis te laten weten, dus mail ik de schatten van Basic Travel.
Tien minuten later telefoon.
Dat de hut eigenlijk maar bedoeld is voor 15+1 personen.
En da’s niet hetzelfde als zestien meneer!
Nee, die +1, dat is een kind.
Woeps.
De hulpvaardige Nederlander (in La Douce France op moment van bellen) belooft om met de eigenares te overleggen en meldt drie minuten (het leek drie dagen, zegt mijn hartje) later dat er geen probleem is.
Maar dat we ‘s nachts wel stil moeten wezen omdat het huis in het dorp ligt (omschrijving verhaalt over de rand van het dorp, maar blijkbaar liggen de terrassen aan de inwonerszijde van het gehucht…) en omdat de groep die er deze week zit al een paar fikse opmerkingen heeft gekregen. Maar dat ze met ons vast geen problemen zullen hebben, nietwaar?!
Tot zover de stand van zaken.
Mijn goesting is er in elk geval niet door getemperd!
Uw reisleider
W. De Loore

De laatsten zullen de eersten zijn

Standard

Na 84 dagen is het onvermijdelijke moment aangebroken. Er is van alles nog eentje over. Alles dat ons de afgelopen maanden zo gewoon werd, houdt na de komende 24 uur op.

We sliepen onze laatste nacht, ontbeten de laatste keer en straks wordt er de laatste keer in de oceaan gezwommen. Een laatste dineetje met de voeten in het zand, de laatste keer de riksjawhalla’s afschepen, de laatste keer geen stomme souvenirs kopen. De laatste fles Kingfisher drinken en de laatste keer zwetend van tafel gaan.

De laatste keer.
Maar elk einde heeft twee prachtige voordelen: schitterende herinneringen en wondermooie vooruitzichten.
Ik ben er van overtuigd dat de afgelopen maanden ons de rest van ons leven zullen bijblijven. Elk mooi moment, elke zure appel (die zijn gelukkig op een hand te tellen), elke ontmoeting en alle smaaksensaties.
Foto’s, een dagboek, een kilo of twee kruiden en het collectieve geheugen. En emmers emoties en quotes als “yes, veur maai with plain raaist” en “look a dead hond”. Wij gaan met plezier terugkijken.

Maar we kijken ook al uit naar de nabije en verdere toekomst. Alle familie en vrienden terugzien. De nieuwe kinders van de vrienden bewonderen. Trouwfeesten en braspartijen, weekendjes en weekjes weg, etentjes en gezelligheid. De stad doorfietsen, weer met volle goesting gaan werken, in de zetel thuis een filmpje meepikken, naar de winkel gaan en zelf koken.
En op langere termijn het zoeken van een huis met tuin en koters kweken.
De volgorde is optioneel.

De afgelopen drie maanden zullen in mijn geheugen in elk geval te boek staan als de mooiste tot nu toe. Met dank aan mijn vrouw om me mee te sleuren (ik ben heel makkelijk te overtuigen hoor), onze ouders om ons te missen en onze beider werkgevers om ons er even tussenuit te laten knijpen. Ook bedankt aan Vadertje Staat voor de kleine tussenkomst van het tijdskrediet.

En een goede raad voor u en de uwen: trek er eens op uit. Neem wat tijd. Doe eens niets. Leer iets nieuws kennen. Bijt eens in een verse peper. Drink eens thee met water van bedenkelijke kwaliteit. Schijt uw darmen eens volledig leeg en vul dat lijf met nieuwe ervaringen en indrukken.
En dan terug.
Rince. Repeat.

Our house, in the middle of the beach!

Standard

Goa, land van zon, zee, strand en zalig niets doen.
Ook van de hippies en de flee markets, de trance en de Goa muziek, maar daar laten we ons slechts met mondjesmaat mee in.
Het zalig nietsdoen, de zon en de zee worden echter dagelijks geconsumeerd, samen met de nodige dranken en spijzen.
U merkt: we hebben het hier naar onze zin.
Het avontuur glijdt gezappig aan ons voorbij.

Toen we vorige week het hemelse Heaven Goa ruilden voor het bruisende Palolem, werden we echter bevangen door het heerlijke trekkersgevoel: de bus, de rugzak, de chaos van de stad, de leuke muziek en Der Manschaft die met ons meereisde. Dolle Fun und Leute!
Den Duits, dat was vooral een duts, eigenlijk.
Alleen in India, klaar om de wereld alleen aan te kunnen. Tot dat ze, na een week, zichzelf van een treinticket moest voorzien. Tja, dan komt de goede raad van een stel avonturiers wel van pas natuurlijk.
Het bericht over de Zwitserse vrouw deed haar plezierreis in een oogwenk veranderen in een nachtmerrie. Sussende woorden, perspectief en een heleboel positieve ervaringen (en een stuk cake) werden onze weapons of choice om de dame (30 is al best oud) op haar gemak te stellen. Bang rondlopen is nu eenmaal geen alternatief.

En plots viel het ons zelf op: wij weten een heleboel goede raad mee te geven, hebben al veel meegemaakt en gezien en kunnen de meeste situaties wel voorzien en goed inschatten. Ook: we kunnen alles nog navertellen en houden meer van dit land dan toen we vertrokken.

Hoewel, India is geen land.
Als je een vergelijking zou moeten maken, is het meer als Europa.
Zoveel verschillen tussen staten, mensen, godsdiensten, eten en verkeer, dat lijkt ons meer op een continent dan op een eensgezind land.
Helaas lijkt onze eigen natie ook die kant op te gaan, als we de doorsijpelende berichtgeving mogen geloven.
Pas als we met een miljard zijn, hebben we een  excuus om ons als “te verschillend om samen te leven” te gaan gedragen. Tien miljoen is een middelmatig stadje, op wereldschaal.
Houden jullie BeeDeeWee nog wat in bedwang?

Niet dat de Belgische politiek ons geluk momenteel kan verstoren hoor.
Wij wonen momenteel op het strand van Agonda, in een hutje, op het strand. 50 meter van de oceaan…
En dat willen we nog niet direct verruilen voor iets anders!
(hoewel we haast niet kunnen wachten om dat kleine baby’tje van De Penskes in levende lijven te zien!)

IMG_1789 IMG_1779

Wij zen hier geire!

Standard

Sinds twee dagen verblijven deze twee globetrotters in het paradijselijke goa om onze trip stilaan af te ronden. En of dat een goed plan was!

Na de drukte van alle noorderlijke steden vonden wij het tijd om terug te keren naar de zee, het strand en het absolute niets doen. Heaven goa guesthouse (check tripadvisor!) leek ons daarvoor ideaal. Terecht, zo bleek!

Maandag kwamen we hier hongerig en moe aan tegen een uur of tien. Koken was niet meer mogelijk wegens een reeds gekuiste keuken. Maar geen bang, er kon gerust wat gehaald worden bij het bevriende restaurant. En drinken konden we terug vinden in de ijskast. De teneur voor dit topplekje was meteen gezet!

De dag daarna werd het strand aangedaan. We waagden ons zelf aan een eerste glaasje wijn in meer dan twee maanden tijd. De verwachtingen lagen hoog, want van een voormalige Portugese enclave mag je wel iets verwachten, niet?
Helaas pindakaas! Wisten wij veel dat chemisch vergif hier als wijn verkocht werd? Drie dagen eten voor een gemiddeld Indisch gezin down the drain! Lander van Hoye, je bottleneck.be wordt hier gemist…

Verder is het hier genieten! De wijn in het hotel was wel ok, het gezelschap uitermate sympathiek en de vis van gastheer Sunil is niet te evenaren… Wij blijven hier nog wel een tijdje bakken en braden en kijken soms toch ook al een beetje uit naar onze thuiskomst (zeker wanneer de moeder van Charlotte nauwgezet ons gewenste menu noteert). Twee weken naar huis, om dan nog een maand in goa te blijven. Of is dat te veel gevraagd?

20130313-214914.jpg

Octopussy for all

Standard

Wij zijn hier geire.
Hier, dat is nog steeds in Rajastan, meerbepaald in Jodhpur (begin van de afgelopen week) en Udaipur.
We resideren momenteel op de oostoever van Udaipur, in een van de mooiere hotels. 12 Euro per nacht, zo wat het duurste dat we tot nu deden, voor een kamer met een gigantisch groot (grootste) en zacht (zachtste) bed en met airco (aircooste).
En resideren: we blijven hier vijf nachten, met morgenavond het vertrek eraan vast.
Vijf dagen Udaipur, dat is ook vijf keer Octopussy. Octopussy, de Bondprent, is namelijk hier in een hotel in de lokale vijver opgenomen. En daar zijn de mennekes nogal trots op.

Jodhpur, dat was binnen en buiten. Zes uur op de bus, overvol en schokkend, hongerig wegens vergeten eten te kopen en moe wegens niet kunnen slapen. Twee nachten in een hotel halverwege de heuvel waar ook het fort zich bevond dat de moeite was om te bezoeken. Echt wel de moeite, dat zeker. Maar meer dan dat hotel (en de lokale apotheek) hebben we niet gezien. Een uitzicht ja, dat ook. Heel zot uitzicht…

Daarna weer de bus op voor een uur of zeven, met eten en een goede soundtrack. Slumdog Millionaire en een voorbijflitsend Indisch landschap lieten Charlotte op het puntje van haar stoel zitten. Grappig om zien. Mijn boek werd intussen netjes uitgelezen. Tussenstand van de romans: 13. Per persoon. We gaan hard.

Hier in Udaipur is ons backpackgehalte even gedaald.
Rondhangen, mensen kijken, citytrippen qoui.
En serieus, wij zijn daar goed in. Omdat we dat graag doen, zo niks ni.
Morgenavond vlammen we naar Goa, waar de dagtemperatuur iets minder is dan hier.
Van 37 naar 35 graden.
En bij jullie? Al sneeuwdrap? 😉

these are the better days baby!

Standard

Ik weet waar ik aan zal denken als Bruce Springsteen zijn Better Days inzet op Werchter classic!
Jaisalmer, en dan vooral de Thar-woestijn, zijn voorlopig toch wel het absolute hoogtepunt van onze reis door Rajastan…

Na een minder comfortabele rit met de nachtbus vanuit Pushkar (koud, met extra bobbels in de weg) was het ontvangst in hotel Shahi Palace warm en op het gemak. Een knusse kamer en alles snel geregeld, camel safari incluis. De gouden stad was ook meteen een schot in de roos. Denk aan fata morgana en een indische woestijnstad. Dat. Niet te groot, zodat onze ruwe gids veilig opgeborgen kan blijven. Vriendelijke en mooie mensen ook. Het lichtspektakel op de gele zandstenen paleizen bij zonsondergang maakte ons in elk geval heel vrolijk.

Om onze eerste halfjaarlijkse huwelijksverjaardag te vieren mocht het echter iets extra zijn. We hadden weinig concrete to do’s bij aanvang van onze reis, maar op een kameel door de woestijn rijden was er sowieso een van. Via ons hotel regelen we dan ook een tweedaagse trip, met overnachting in de woestijn.
Om acht uur staan we vol spanning te wachten tot onze jeep ons komt ophalen. Na een half uurtje rijden is er helemaal niets meer te zien van de beschaving, op een drietal gezadelde kamelen en onze twee begeleiders\ koks na. Het opstijgen verloopt verbazend vlot, al duurt het toch even voor we ons wat minder onwennig voelen op dat grote beest. Doorheen de hele dag worden ritjes afgewisseld met voldoende stops om vers te koken op een klein kampvuur, wat te genieten van het zonnetje en het landschap op te nemen. Tegen de avond voelen we allebei onze benen verkrampen en ons gat verzuren. Net op tijd zien we de zandduinen verschijnen en kunnen we ons kamp beginnen opslaan. Zo’n woestijnschip besturen kruipt niet in je koude kleren!

Die duinen, dat ‘niks dan zand’! Charlotte krijgt al meteen een krop in haar keel. Het heeft dan ook iets heel onwezelijk om daar te zitten. Ongelooflijk mooi. Het besef ook dat je echt wel heel ver weg bent van alles en iedereen. We zien de zon ondergaan en de sterren verschijnen. Zonder een andere lichtbron dan ons houtvuurtje is de hemel bezaait met sterren. We kijken onze ogen uit vanuit ons geimproviseerd woestijnbedje, om vervolgens rustig in te slapen.

De volgende ochtend valt het ons beiden moeilijk om op te staan. We voelen ons allebei alsof we ‘s nachts anaal verkracht zijn door onze kameeltjes. We vinden het dan ook niet erg dat er nog maar een uurtje te rijden is. Als geoefende ruiters mogen we zelfs al in galop verder. Blinkend van trots en totaal geradbraakt komen we aan bij de jeep die ons terug naar ons hotel voert.

Ja, these are the better day’s, baby! Toch zeker een van de betere van onze trip!