Connection is not based on how much time we spend with someone or what we do with them, connection is always based on quality of presence.
Het enige dat je af en toe eens moet doen, is wat vertragen en écht aandacht hebben voor elkaar.
En dat lieve mensen, maakt van de wereld een betere plek.
How to Change Your Life in One Second Flat | Thrive Global
Ik ben op zoek naar een mentor.
Of meerdere mentoren.
Of misschien helemaal niet op zoek, misschien heb ik er al wel een heleboel.
Wacht.
Begin, beginnen.
Het gebeurt dat ik met een heleboel vragen zit.
Over vanalles. Het leven.
Professioneel dan wel privé.
Over balans en evenwicht. Eigenheid en rekening houden met.
Nu, als ik zelf niet direct een goed antwoord kan bedenken, loop ik aan bij anderen.
Mijn vrouw, moeder, vader, vrienden.
U kent dat wel. “Seg, ik zit met iets…”
Meestal komt er dan, door er over te babbelen, wel een oplossing.
Maar voor de wat grotere levensvragen over de toekomst en al, heb ik graag een wat diepgaander gesprek.
Niet te lang (een tas koffie of een broodje lang is meer dan voldoende) maar wel diep.
Er zijn zo een aantal mensen in mijn omgeving bij wie ik daarvoor kan gaan aankloppen. Mensen naar wie ik een mailtje stuur en vraag of ik even wat tijd mag kopen. En wanneer dat dat past.
De afgelopen weken zeiden er al een paar: ja natuurlijk, past het je *dan*?
Geweldig.
Kracht van een netwerk en van goede mensen.
Een goed netwerk, eigenlijk.
Via Jan Daghelinckx kwam ik bij de podcast van Tim Ferris uit.
In aflevering vier babbelt Tim met Ryan Holiday, een jongeling die het al ver heeft geschopt. Zo werkte hij als twentysomething als marketing director bij American Apparel. Het was een gesprek over stoïcisme en hoe dat, onder meer, de Meditations van Marcus Aurelius kunnen leiden tot een beter leven.
Op een gegeven moment haalt Ryan de spreekstok naar zich toe en brengt het gesprek (kort) op mentorschap. Hoe hij daar mee omgaat. Het meest opmerkelijke vind ik, is dat hij niet steeds naar een mentor toe stapt om te vragen “Hoe zou jij het doen?” Of “Wat is het antwoord op…?”
Want dat dacht ik altijd dat je deed met een mentor, leermeester of hoe je het ook wil noemen.
Nope.
Niet dus.
In zijn stuk op Medium haalt Omid Scheybani het volgende aan:
2) Everyone is just one coffee away from you. Ask for it.
Dit gaat dan wel over Google, maar ik merkte de afgelopen weken dat dat ook echt zo is.
Een koffie, een pintje, een falafel. Whatever.
Vragen staat vrij. Hoe concreter, hoe beter.
Wat Ryan Holiday nog meer aanhaalt: je moet het niet steeds écht vragen.
Veel wordt al opgelost door je af te vragen: “Wat zou Mister/Misses X doen?”
Lukt alleen als je mensen goed kent, natuurlijk, maar toch.
En daar was mijn leermoment.
Denk eens hoe iemand denkt.
En verifieer dat later even.
Of ga er gewoon iets mee eten of drinken.
En eigenlijk, wist ik al heel lang hoe het moest…
Southpark, dat zit vol levenswijsheden.
Hey lieve Truusje
Een volle maand en een dag of twee. Da’s al best lang hoor, dat je hier bent.
Je hebt al een heleboel knuffels gekregen, mensen gezien en pampers versleten. De eerste pakjes passen al niet meer, want je groeit als kool.
Je bent alerter dan de eerste week, je herkent stemmen en je wordt rustig van de draagdoek.
De Tricot Slen is al meermaals een redding geweest als je eens niet wil slapen. Want we moeten daar eerlijk in zijn: je slaapt best goed. Je bent dan ook een erg braaf meisje. Je huilt zeker niet veel en als je wakker bent, ben je bijna altijd goed gezind.
Sinds deze week heb je ook interesse voor de mobiel van Winnie de Pooh en de speeltjes van je speelmat. Glimmen van trots, dat doen we.
Want echt, je bent zo goed.
Niet voor niets Truusje de wereldkampioen. Roald Dahl had het gewoon mis toen hij zijn boek over die andere wereldkampioen schreef.
Het is zover.
Alles wat ik zeg en beloof voor de komende weken is onder voorbehoud.
Ik zet mijn leven niet stop, zeker niet.
Nee, we gaan gewoon verder. De randen van de comfortzone worden alleen niet meer overtreden.
Geen zotte dingen meer, eventjes.
Maar het gaat er de komende weken wel anders uitzien, ons leven.
Want het moment is bijna daar.
Niks Doos van Pandora, maar wel de blijde intrede van onze miniprinses.
En die gaat voor. Op alles.
Dus ook op u en de afspraken die ik met u maak.
Niks van kwaaie wil hoor en verre van iets persoonlijks.
Maar van kwajongen vader worden, daar hoort een kleine transitieperiode bij.
En die kan nu elk moment starten.
Als juffrouw De Loore er klaar voor is, dat spreekt voor zich.
Een nieuw jaar, een nieuwe uitdaging. Aangezien back to basics helemaal hip is, leek het me niet verkeerd om eens iets uit de oude doos te proberen. Waarom niet zelf eens een drankje brouwen? Een grote glazen pot, een rasp en een massa citroenen vormen samen limoncello. Het recept? Dat deel ik graag met u!
Kijk, het is nog geen moonshine, maar wel een eerste stap. Next up: notenport en opgelegde krieken! Inspiratie haalde ik vooral bij tuinadvies.be.
Nu nog drie weken laten rusten en dan: klaar voor het eerste lentezonnetje!
Vandaag werk ik van thuis.
Omdat het vakantie is, omdat het al lang geleden is en omdat ik dat dit jaar één keer per week wil doen. En aangezien ik deze week in dit nieuwe jaar maar één keer de werkbotten aantrek, moest het wel vandaag gebeuren.
Niet gemakkelijk, maar ook zeker niet moeilijk.
Ten eerste had ik dinsdag al een duidelijk lijstje gemaakt van wat ik wel en wat vooral niet ging doen.
Voorbereiding is key, dat is altijd zo als je iets nieuws probeert.
Verder leek het me wel een strak plan om eerst te gaan sporten: dan ben ik volledig wakker en klaar voor de dag én ben ik om 9u gewassen, gevoed en min of meer aangekleed. Want blijkbaar moet dat niet per se wanneer je thuis werkt.
Een eerste issue rees toen ik na een uurtje (e-mails en een offerte) rechtstond voor koffie. Pijn in de rug. Lage rug. F U stoel!
Dankzij de werklaptop is het makkelijk om met behulp van wat huisraad een standing desk te bouwen. Mijn bureau vandaag: Bekväm + Melltorp.
Verder: heerlijk.
Rustig. Goede muziek op.
Eten binnen handbereik.
Koffie in écht mooie kopjes.
Ik wil dit nog.
En gij?
Doet gij dat?
Is waard dat hij leeft. Ofte: ons eigen kleine kerstverhaal.
Zaterdag liepen we met een hele massa volk voor SISP, voor Music for Life en Run for Life. Een stevige bries in de rug zorgde voor een snelle tijd en iedereen geraakte op tijd op de kerstmarkt. Daar stond de hamburgerkraam van mijn zusje om de hongerigen te spijzen.
Licht overschat bleef er nog wat over. 80 Diepvrieshamburgers die niet meer onder nul bewaard mogen worden. Een paar mailtjes, contactformulieren en oproepen op allerlei sociale media later, hadden we nog geen kandidaat.
De 48uren bewaartijd tikten stevig weg.
Tot vanmorgen. Het OCMW uit onze wijk mailde en belde dat zij wel kandidaathamburgervreters kenden. En of ik ze kon langsbrengen.
Jep. Met saus en broodjes inclusief!
Ik ben daar blij om. Want eten weggooien in een stad waar veel armoede heerst is je reinste onzin. En tegen de menselijkheid.
Maar dus.
Ons eigen kerstverhaal. Ha!
Ik zag de video bij Chantal.
En las de rest bij Holstee zelf.
Cool manifest.
Een stevig levensmoto ook.
This is your life.
Do what you love, and do it often.
If you don’t like your job, quit.
If you don’t have enough time, stop watching TV.
If you are looking for the love of your life, stop; they will be waiting for you when you start doing things you love.
Stop over analyzing, life is simple.
All emotions are beautiful.
When you eat, appreciate every last bite.
Open your mind, arms, and heart to new things and people, we are united in our differences.
Ask the next person you see what their passion is, and share your inspiring dream with them.
Travel often; getting lost will help you find yourself.
Some opportunities only come once, seize them.
Life is about the people you meet, and the things you create with them so go out and start creating.
Life is short.
Live your dream and share your passion.
In’t groot tegen mijn gevel.
In mijn hoofd.
Bijna een jaar of zes geleden was ik ook al eens in India. Anders dan de laatste keer was ik toen alleen én ben ik er een dag / nacht doodziek geweest. Darmen – lijf, u weet wel, van die horrorverhalen met evacuatie langs alle in- en uitgangen. Dat.
Niets is overdreven.
Op 1 januari 2008, de dag die in mijn geheugen gegrift staat als de dag dat ik weer toast en slappe thee kon verdragen alsook de schraalste en toch mooiste nieuwjaarsdag ooit, werd ik aangesproken door de andere gast van de German Bakkery in Kovalam. Ik kan u verzekeren: om acht uur ‘s morgens op 1 januari is het daar alles behalve koppen lopen.
De dame in kwestie vroeg me hoe het ging en dat een licht ontbijt vaak gepaard ging met het vechten tegen een kater. Als Britse had ze wel wat praktijkervaring, lachte ze erachter. Ik vertelde dat de symptomen erg gelijkend waren, maar dat de oorzaak in de verste verte niets met alcohol of fuiven te maken had. Dat ik een of andere bacterie of virus had ingeademd of opgelikt en dat me dat minder goed was bekomen.
When they only bug you for one day, they make you stronger. A good nights rest, a cleaned out body and lots of tea will make you not only healthy but a better man.
Amen to that!
Het houdt geen steek: zo sta je achter je bureau, zo hang je brakend over de porseleinen pony. Drie uur na de maaltijd onverteerd (en begot nog lekker ook) voedsel door uw strot geramd krijgen is geen favoriete bezigheid. Dan nog liever afwassen, om maar iets te noemen.
Maar gisteren was het dus op.
Het lijf zei nee. Niet verteren, niet bewegen.
Zweten, dat wel. Maar koorts maken: ho maar.
Vannacht om half vier een excellente (aan de hoge kant zelfs voor de koele kikker die ik ben) 37.2 opgemeten, maar verder niet aantoonbaar ziek.
Zolang je het niet ziet.
De spiegel was vanmorgen gelukkig nog wat beslagen na de douche en ik moest me haasten om op tijd voor een dutje de zetel te halen, maar anders was hij gebarsten. Zo’n lijk.
Kleine oogjes, kleine wallen en de derde koortsblaas in vier weken.
Stress van het leven zeg ik u.
Stress van huizen kopen en verkopen.
Stress van bankzaken, stress van werken.
Stress van een broer die holderdebolder naar Argentinië gaat om dan onderweg zijn fiets kortstondig uit het oog te verliezen.
Stress.
Kan dat eigenlijk, lichamelijk ziek worden van stress?
Blast to the past, moeten de kinderen gedacht hebben. Vaderlief besloot plots, na een “besefke”, dat zijn kinderen teveel aandacht gaven aan technologie dan aan de omgeving rondom hen.
Tijd om hier wat aan te doen.
En wat is er beter dan terug te keren naar de jaren ’80?
The thing is, Blair and his girlfriend Morgan, 27, are pretending it’s 1986.
And they’re doing it because their kids – Trey, 5, and Denton, 2 – wouldn’t look up from their parents’ iPhones and iPads long enough to kick a ball around the backyard.
That’s why their house has banned any technology post-1986, the year the couple was born.
No computers, no tablets, no smart phones, no fancy coffee machines, no Internet, no cable, and – from the point of view of many tech-dependent folks – no life.
“We’re parenting our kids the same way we were parented for a year just to see what it’s like,” Blair said.
They do their banking in person instead of online. They develop rolls of film for $20 each instead of Instagramming their sons’ antics.
http://www.torontosun.com/2013/08/31/guelph-family-lives-like-its-1986
Gelezen en geblogged van op mijn tablet, over een draadloze internetverbinding, een Nespresso slurpend.
Mij zie je zo gauw niet volledig (wel muzikaal en retrogadgetgewijs) terugkeren naar de eighties.
Leve de moderne tijd!
Het leven als een oermens is niet vreemd voor mezelf.
Sinds een jaar of anderhalf heb ik er vanalles over gelezen, loop ik geregeld op blote voeten en durf ik al eens een steak voor ontbijt nemen.
Ik denk na over verwerkt voedsel (nagenoeg alles wat we in de winkel kopen) en bij tijd en wijlen wind ik me op over de belachelijke hoeveelheid suiker we binnensteken.
Basisfitheidsoefeningen zijn me niet vreemd en als ik iemand hoor vertellen over hoe fijn de zomer is, denk ik direct “Ah ja, dat is met die vitamine D!”.
Afgelopen vrijdag was het volgens mijn Twitterfeed #barefootfriday.
Ik werd er op gewezen door medecrossfitter Candy en werd wat later door Wilma aangesproken.
Een kleine foto en hoopa, onze poten staan te pronken in de galerij van de internationale blote poten dag.
Soit.
Die Wilma.
100 dagen leven als een holbewoonster.
Met de kippen op stok, veel groenten en vlees en vis.
Geen suiker en (bijna) geen elektriciteit.
Alles te voet. Alles te blote voet.
Ik kan dat niet, zo van die challenges.
Mijn sociale omgeving laat dat niet toe.
En ik zie die omgeving te graag om er voluit voor te gaan.
Maar in september wil ik nog eens proberen.
30 dagen zonder suiker en zonder gluten.
Geen verwerkte rommel.
Alleen puur.
Enorm veel groenten.
Ik vind dat nu al spannend.
De dag dat Twitter het belangrijkste stukje van de dag is, is het tijd om stil te staan.
Achterom te kijken en je af te vragen waar je eigenlijk mee bezig bent.
Wannes De Loore
Gedeelde verantwoordelijkheid is geen verantwoordelijkheid.
Waarom niet? Omdat er, wanneer er iets misgaat, één partij verantwoordelijk wordt gesteld.
Er is altijd iemand die de bonen zal vreten.
Met de gebakken peren zal zitten.
Ik vind het niet erg om verantwoordelijkheid te nemen.
Om vervelende telefoontjes te doen.
Soms gaan de dingen mis, dat is nu eenmaal zo.
En dat is ook niet erg.
Als je maar ridderlijk genoeg bent om het toe te geven, niet?
Kijk.
Als je wil dat ik verantwoordelijkheid neem, wat ik niet erg vind, laat me de dingen dan ook op mijn manier doen.
Als ik ga bergbeklimmen, wil ik zelf mijn materiaal kiezen en testen.
En mijn route kiezen, maar dat is optioneel.
Jij bepaalt het einddoel, ik bepaal de manier van reizen en liefst ook de weg erheen.
Of zie ik dat verkeerd?
Sinds een aantal jaren ben ik heer en meester van het domein wann.es.
Ik heb daar een blog op draaien, nog wat kleinere projectjes en wat e-mailadressen..
Omdat dat cool is. Denk ik.
Dat heeft eigenlijk puur te maken met personal branding, zoals Stef Verbeeck zegt in zijn boek.
Ik sta daar ook ergens in vermeld, met mijn url. (En ik wacht nog steeds op mijn gratis exemplaar…)
Voor mijn 28 ste verjaardag kocht ik mezelf wannesdeloore.be.
Niet zozeer uit angst dat iemand anders er mee ging lopen, maar veeleer uit egotripperij.
Ik heb daar tot dusver nog niets mee gedaan, behalve dat dat doorverwijst naar wann.es.
Soit.
Op de url wannes.be staat geen website.
Niks.
Default Plesk Page.
Bah.
Ik haat het dat mensen domeinen kopen en er niets mee doen.
Laat dat dan voor zij die er wel iets mee willen doen.
Dus ik informeer bij de eigenaar en wat blijkt: gekocht voor zijn zoontje.
Momenteel nog geen plannen mee, maar hey, ooit wel.
Kijk, ik smelt daar een beetje van: dat is wel cool.
De jongen gaat daar content mee zijn, ooit, op een dag.
Mijn kinderen mogen heten hoe mijn vrouw wil, als het domein nog maar beschikbaar is.
En dat gaat niet meevallen.
Ik deed een korte check naar de naamsites van de collega’s:
Allemaal gekocht, geen enkele website erachter.
Bah.
Een klein beetje personal branding is toch niemand vreemd?
Of wel?