Graanmarkt 13, Antwerpen

Standard

Woensdag 23 april. 19u. Wij zijn op tijd, want goed eten laat niet op zicht wachten. En goed, dat is het.

Asperges / waterkers / zilt lepelblad / goudmelde / hoeve ei “à la Flamande” Violleta artisjok / andijvie / kabeljauw / Belgische safraan en Zandwortel / onglet van rund / akkerchampignon / zwarte olijf / munt / koriander Citroen / rabarber / Elixir d’Anvers / oervenkel / meringue

Met dezelfde ingrediënten maakt eenieder iets anders, maar dit was gewoon hemels. Want dan denk je dat je iets kent van goed eten, maar hey, dan is er altijd nog iets anders. Iets als in “een goed restaurant lekker gaan eten”. De sfeer, de muziek, het licht, het personeel: alles was af. Cool ook dat de chef, Seppe Nobels (die ooit bij Wout Bru kookte en nu nog steeds samenwerkt), ons zelf het dessert komt presenteren. Het lijkt erop dat hij dat aan elke tafel probeert te doen. En elk brod nog even weet na te kijken voor het de keuken verlaat. Zeer fijn om te zien dat er zoveel moeite en plezier in een bord gelegd kan worden. Jep. Graanmarkt 13. Lekker en enorm goed. Omdat het al eens wat beter mag zijn.

Fiets – jeansbroek: 1-0

Standard

MAAR!
Er wordt teruggevochten. De jeans van weleer is niet meer, maar er is andere jeans.
Elk half jaar opnieuw.
Een broek per half jaar, ik vind dat veel.
Niet meer dankzij mijn Rapha jeans.

Serieus. Een jeans, de meest stevige én maatschappelijk aanvaarde broek (gaan werken in een leren broek?!) tot op de draad verslijten op, ocharme, zes maanden?
Zotjes.
Vroeger was dat niet, dus het moet wel te maken hebben met het dagelijks naar’t werk te fietsen.

Mijn zadel is kapot, dacht ik.
Mijn fiets heeft ergens een haakje en daar schuurt het te hard.
De jeans heeft afgedaan, was een andere gedachte. Auwtsj.
Als je, zoals ik, veelal rondhost in alleen een jeans en een t-shirt, dan heeft het wegdenken van de jeans best een grote vestimentaire impact.

Nee.
Er moest een andere oplossing bedacht worden.

Rapha jeans

En toen stond daar Rapha.
Fietskledingsmerk voor de modebewuste wielertoerist.
Maar nu niet alleen voor het obligatoire rondje met de zielsgenoten op zondagochtend, nee nee: voor elke dag. Om mee naar’t werk te rijden.

Goed.
Ik was een beetje sceptisch. Na vijf jaar met de fiets gaan gaan werken en jaarlijks twee jeansbroeken mogen weggooien kan dat ook wel. Ik vond mijn sceptisme onderbouwd.
En toen probeerde ik een jeans van Rapha.
Om mee te gaan werken. Ik had een paar weken voordien nog een andere gekocht van een bekend merk en dat was perfect om de vergelijking aan te gaan.

Een half jaar lang week om week (ongeveer).
Met een voor mij erg verrassend doch door Rapha voorspeld effect.
De andere jeans passeerde vorige week langs de kleermaker. De Rapha jeans was nog steeds als nieuw. Lichte tekenen van verkleuring, maar verder niets.

Water- en vuil afstotend.
Stevig.
Stretch.

Zelf noemen ze het de City Riding collection.
Ik kan dat niet ontkennen: ik rij ermee door de stad alsof ik de Tour de France rij.
En vooral: niet kapot na een half jaar.

Strak.

Waar het spreekwoordelijke schoentje aan mijn billen wringt: Rapha is een Italiaans Londens merk. En mijn billen zijn niet van Londense makelij. Nee, mijn bovenpoten zijn van Vlaamse klei.
Stevig en van stavast.
En dus moet ik mijn Rapha jeans minstens drie dagen dragen voor ze écht goed zit. Maar dan zit ze ook wel goed voor de komende maand.

Hoe doe jij dat, fiesten en jeansbroeken dragen?

Update: Rapha Jeans is te koop bij Velodome in Berchem.

Budgetmaximalisatie: two4one.be

Standard

Waarom gaat niet iedereen altijd uit eten met http://two4one.be? Vooral: waarom doen wij dat niet altijd?

Ik vroeg me dat onlangs af. Had er al van gehoord, via via. Dat je voor redelijk weinig geld en weinig moeite in de net iets duurdere restaurants kan gaan dineren. Drie gangen voor 39 euro. Voor twee. Doe daar nog een drankje en een fles wijn bij en je betaalt niks teveel. Ofte: weinig meer voor veel meer waard.

Most bang for the buck.

Je moet je dan aan het menu houden, dat wel. En een print maken. En, godbetert, reserveren.
Jep, 5minuten (inclusief paswoord reset wegens vergeten) tijd. All done.

Volgens mij is dat een attitude. Het beste uitzoeken. Zorgen dat je je geld zo goed mogelijk uitgeeft.
Mijn plan voor de rest van het jaar: budgetmaximalisatie.

Meer halen uit evenveel.
Is dat dan eigenlijk ook een growthhack?

Swaffelen

Standard

Ik zei het al, maar de Van Peel is goed.swaffelen
Boenk erop.
Vooral zijn idee van hoe we met z’n allen dagelijks in het gezicht geswaffeld worden is wat blijven hangen. Dossierkosten, besparingen, verstrengde maatregelen, “nieuwe” namen voor oude bedrijven: zwaar in het gezicht geswaffeld.

En de Glenn, die heeft daar een gifke van gemaakt.

En niet alleen bij mij, precies.

Stopt mè zagen!

Standard

Michael Van Peel zegt het zoals het is.
Vroeger, toen we nog echte Belgen waren, riepen we tegen azijnpissers:

Ey, stopt is mè zagen!

Nu geven we die een klakske, een boekske en nen bic.
En kunnen ze GAS-boetes uitdelen.
Bah.

Ook de eerste keer dat ik de Chromecast écht gebruikt heb.

Oh, en dat filmke waar Van Peel het in het begin over heeft?
Over de gasten die het vlees van een troep leeuwen stelen?

Wie geeft wat hij heeft

Standard

Is waard dat hij leeft. Ofte: ons eigen kleine kerstverhaal.

Zaterdag liepen we met een hele massa volk voor SISP, voor Music for Life en Run for Life. Een stevige bries in de rug zorgde voor een snelle tijd en iedereen geraakte op tijd op de kerstmarkt. Daar stond de hamburgerkraam van mijn zusje om de hongerigen te spijzen.

Licht overschat bleef er nog wat over. 80 Diepvrieshamburgers die niet meer onder nul bewaard mogen worden. Een paar mailtjes, contactformulieren en oproepen op allerlei sociale media later, hadden we nog geen kandidaat.
De 48uren bewaartijd tikten stevig weg.

Tot vanmorgen. Het OCMW uit onze wijk mailde en belde dat zij wel kandidaathamburgervreters kenden. En of ik ze kon langsbrengen.
Jep. Met saus en broodjes inclusief!

Ik ben daar blij om. Want eten weggooien in een stad waar veel armoede heerst is je reinste onzin. En tegen de menselijkheid.
Maar dus.
Ons eigen kerstverhaal. Ha!

Woon-werk-horror

Standard

De mannen van 37signals hebben een nieuw boek geschreven (Remote) over het wel en vooral wee van woonwerkverkeer. Dat het voor iedereen beter is om niet samen in een kantoor te zitten. Dat je productiever en gelukkiger bent wanneer dat dat niet nodig is. Omdat je dan, onder meer, niet vreselijk lang onderweg bent.
Commuting your life away, zeggen ze daar in de VS van A.

Toen ik ooit, in een vorig hoofdstuk van mijn leven, bij een grote bank in het Leuvense werkte, deed ik dat ook.
Om 6u vertrekken om om 7u aanwezig te zijn. 100km, enkele rit. ‘s Morgens een uur mits om zes vertrokken, daarna werd elke minuut later twee minuten later in aankomst.
Na de dagtaak was het zo nodig nog erger. Minstens anderhalf uur als er geen ongevallen gebeurden in Brussel of in Antwerpen. Of daartussen. Of op de weg richting Meer. Of als zelf in een ongeval verwikkeld was geraakt…

Nee, dan is het de laatste zes jaar beter. Een kwartier tot twintig minuten met de fiets. Altijd. Behalve als ik per toeval bekend volk tegenkom. Of nog even een winkel in hop. Of als ik eerst langs de gym ga.
Ik koos daar dan ook zeer bewust voor en ik zou er zo opnieuw voor kiezen.

Wonen waar je werkt, werken waar je woont.

Your shitty commute stories http://zite.to/1gWadsj

Through two counties. One highway. Two interstate freeways. Passing one downtown at rush hour x 2. 77 miles round trip. Every day. All in a white ‘99 Saturn coupe with the original seats still in it (which are completely lopsided/broken/tweaked due to the massive body builder who owned it before me). I barely get home in time for dinner and to put my three young kids to bed. I leave before my oldest goes to school in the morning. Do I feel I’m commuting my life away? Yes. Sigh, —David

Antwerp Powered by Creatives 2013

Standard

Midden oktober is sinds 2012 middelpunt van creativiteit. Wat Antwerpen het hele jaar door is, wordt dan uitgesmeerd “in the open“.
Met sprekers, hapjes en drankjes, schoon volk en massa’s creativiteit op een netwerkevent.
Dit jaar werd Antwerps creatieve kruim verwelkomd in De Studio, het ex-gebouw van de ter ziele gegane Studio Herman Teirlinck. De catering was goed, de drank vloeide op eenvoudig verzoek en het volk was schoon.

De avond werd afgetrapt door host Tiany Kiriloff van Belmodo.tv, haar modebewuste blog. Met flair en stralende glimlach werden Philip Heylen en Dirk Diels aangekondigd, die respectievelijk vertelden over creativiteit in Antwerpen en het ondersteunen van de creatieve sector. Zoals meestal het geval is bij de officiële speaches, dramde ook dit iets te lang door, maar hey: u deed dat goed heren!
Ik onthou vooral de quote van Philip, die hij leende van Johann Wolfgang von Goethe:

Dream no small dreams for they have no power to move the hearts of men.

Dat we met z’n allen het groots moeten durven zien. En vooral: durf te dromen!

Maar voor mezelf was het hoogtepunt van de avond het moment dat Guillaume Van der Stichelen het podium betrad. Guillaume is al jaren een persoonlijke held en elke kans om de kerel te zien of te ontmoeten staat dan ook met stip in mijn agenda.
Guillaume vertelde hoe hij allerlei creatieve paden had bewandeld, dat de economie van landbouw over industrie over service naar beleving ging en dat er een aantal opdrachten klaar liggen. Voor ieder van ons.

Dat creativiteit de motor van de toekomstige economie zal zijn. Dat goede ideeën, op de juiste manier omgezet, effectiever zullen zijn dan service en de strijd om grondstoffen. Dat creativiteit niet mag worden weggeschoven wanneer er gen geld meer is, maar dat er net dàn op moet worden ingezet.
Bespaar op alles, maar niet op creativiteit.

Dat Antwerpen het hart van creativiteit moet worden. Dat we daar met z’n allen voor moeten zorgen.
Dat creativiteit drie zaken nodig heeft, netjes samengevat in drie T’s:

  • Tolerance
  • Talent
  • Technology

Waar de zaal het kleine grapje over Antwerpen en tolerantie meer dan door had, ging Guillaume verder. Dat het niet gaat over hoofddoeken en de War on Drugs, maar wel: hoe lief zijn we voor andere creatieven?
Want Talent, dat is er genoeg. Volgens de Heren van de Stad Dirk en Philip, gaat het over iets meer dan 8000 creatieve bedrijfjes.
Ook Technology is er. Er is meer dan genoeg stuff, maar iets eenvoudigs als Free Wifi over de hele stad, is er niet.

De hele talk werd doorspekt met kleine prikjes, zowel naar de creatieven als naar het onderwijs en de Stad.
En die kwamen aan, bij mij in elk geval. Hij sloot af met drie opdrachten: eentje voor creatief Antwerpen, een tje voor het onderwijs en een voor de stad.

  1. Doe een Creatieve Open Bedrijvendag. Haal de man in de straat naar uw kantoor, ruim uw bureau op en laat eens zien hoe dat die creativiteit nu eigenlijk bruist. Een eerste aanzet? Tour d’Anvers.
  2. Zorg dat je pro-actief op zoek gaat naar talent, vooral in de marge van de maatschappij. Biedt gastjes (m/v) van een jaar of zes, zeven, acht een tegengewicht voor de praat die ze van oudere broers (ook weer m/v) te horen krijgen. Zorg dat die gasten in zichzelf durven en mogen geloven. Ook in de marge zitten talentvolle tekenaars, vertellers en schrijvers. Haal die uit die marge en leer hen dat talent hebben best wel iets is om mee uit te pakken.
  3. Stad Antwerpen. SRSLY. Kroon uzelf tot Creative Capital of Europe 2014. Dat bestaat nog niet, flaneer er een jaar mee rond en geef dan de fakkel (of het beeldje dat in Antwerpen gemaakt is) door aan iets  als Barcelona. Zorg dat dat met een berg buzz gebeurd, doe wat eventjes en vlieg dan naar de burgemeester van Barcelona om hem het beeldje te overhandigen.
    Vanaf dan zal Antwerpen altijd te boek staan als First Creative Capital of Europe.

Ja, de Guillaume, hij kan het nogal zeggen.
Volgens mijn vrouw is hij meer dan een creatieveling. And I quote: “Dat is een levenbeschouwer met een verdomd goeie pen”.

Na de talks, wat netwerken.
Vooral banden aanhalen met mensen die ik al kende, maar ook een goede babbel gedaan met Peter Van Riet, van Studio Peter Van Riet. Over hun longboard stroller project voor Quinny. Dat het niet gemakkelijk is, dat het interessant is en dat er al heel wat battle ground veroverd is door tòch door te drammen.
De speed dates met goed volk, dat is een goed idee.

De meest wijze woorden van de avond kwamen echter van Rik.
We babbelden wat over het hoe en waarom en wat was en wat zal zijn.
Dat er verandering moet zijn, blablabla, en werken en plezant en al.
En toen sprak rik de woorden:

“Weet je wat ons hetzelfde maakt? Dat onze job momenteel nog geen description heeft. Dat onze job nog moet worden uitgevonden. Tijd dus om uzelf eens te omschrijven in de job die ge wilt doen. Want de wereld heeft daar nood aan.”

Waarmee hij wilde zeggen dat hij ergens iets had gelezen als: binnen dit een een aantal jaren, pak tegen 2020, bestaat de helft van de jobs uit jobs die nu nog niet bestaan als job.

Ja man, Antwerp Powered by Creatives.
Volgend jaar Creative Cocktail, Antwerp Creative Capital of Europe en Tour d’Anvers.
Ik zie dat helemaal zitten.

Mottig

Standard

Ik moest bijna overgeven, zondag in de auto.
We reden op de snelweg, onderweg naar Breda (omdat Ikea daar open was en in Wilrijk niet).
Nieuws van 11u, dat er een dode was gevallen in Antwerpen, bij een nachtelijk handgemeen. Dat het een kerel was van 18 jaar. Neergestoken door een dronken vijftiger. Of daaromtrent.

Vermoord.
Om niks. Alsof het niks was.
Een korte bemoeienis, een korte messteek.
Weg.
Alle leven eruit.
Alle leven vergooid.

Ik mag daar niet te hard op doordenken.
Mijn vrouw ook niet.
Want wij hebben een heleboel broers en zusjes die in de leeftijdscategorie van de bijna-of-jonge-twintigers horen. Die graag op café gaan en vaak in groep buitenkomen. om op terrassen te zitten. Om klapkes te doen met toevallige ontmoetingen. De universiteit van het leven.

Als ik daar dan wel verder over nadenk, want dat doet een mens dan toch, dan moet ik overgeven. Van de maatschappij, die jongeren keer op keer weer stigmatiseert. Van volwassenen die hun issues niet onder controle hebben of niet geholpen (willen) worden. Van woorden als “Ah ja, da’s dan doodslag of iets”.

Niks van.
Moord in mijn ogen: als je op café gaat met een mes, is dat niet om patatten te schillen. Woedend word ik van de hele situatie.
Machteloos en triest ook.
Want de schoonste stad van Vlaanderen komt weer maar eens erg mistroostig in de belangstelling. En daar kan Gregory niets aan doen.

Geînspireerd door Guido’s woorden.
Waarvoor dank, Guido.
Over moed | Just! Guidoooh.

Home is where the heart is

Standard

Het was wat raar van de week, bij de notaris. Een som geld die niet echt van ons is werd geruild voor een sleutelbos van ons nieuwe huis. Ons huis. En sinds een paar uur ook onze nieuwe thuis.

Vanmorgen heel vroeg met een ploeg verhuizers al onze spullen van de ene thuis naar een ander huis gebracht, met achterlaten van een reuzegoede ijskast, een dressoir en een dijk van een tafel. Kerselaar, goed voor zes tot twaalf mensen. (En te koop)
Alles bij elkaar in Deurne, in onze kelder en onze hof. Met een tafel en een bank. En pasgemaaid gras.

In Deurne.
Aan het Te Boulaerpark.
Omdat het daar schoon is.
Omdat daar vanaf nu onze thuis is.
Want wij, wij zijn thuis waar dat we zijn.
En gij?

Kloutparty: klout is goud

Standard

De mannen van Infectmedia hebben het weer gedaan.
Nationale pers, veel volk en een stevige storm in het social media glas water…
Haters gonna hate.

Oh ja, en de graatmagere Inge Moerenhout die smakelijk haar tanden in een hamburger zette. via http://www.bartstoffels.be/2013/08/27/klout-is-fout/

Het was nochtans in orde.
De mensen van VR Catering en de gintonicshop hebben proper werk en zeer lekker eten en drinken geleverd.
Vooral de Saffron gin en de Kazumian cognac vielen in mijn smaak.
Dat de kreeft snel op was, was geen erg, de oesters vulden ook.
Om daarna met evenveel smaak een hamburger binnen te steken: als Inge Moerenhout dat kan, kan de rest van het volk dat ook.

Dat het over the top is? Ja zeker.
Aandachtzoekerij? Recht voor de raap. Dat heeft ook nooit iemand ontkend.
Doelstellingen gehaald? Jep: op zowel VRT als VTM nieuws komen én een danske mogen doen met de flikken, dan is de Cain een gelukkige mens.

Klout is goud

Dat de Kloutscore uiteindelijk niet écht gebruikt werd, vond ik jammer: het had iets meer cachet gegeven, denk ik.
Commentaar dat er plots ook in real life virtuele rangen en standen werden gecreëerd waren niet van de lucht en daar heeft Cain zich dan ook snel van losgetrokken door iedereen als een VIP te behandelen. Ach.

Klout is niet meer en niet minder dan een indicator om onafhankelijk online profielen te vergelijken.

Geen goud, geen exacte wetenschap en zeker niet zaligmakend. Maar wel van belang bij community management en het creëren van “buzz”. Marketing is sowieso al een vage hoop, laat er alstublieft een paar meetpunten zijn.
Hoe ga je anders de waarde van je marketingcampagne (offline én online) meten?

Fun fact

De mensen van het VRT nieuws belden gisterenmiddag eerst met ons. The Social Media Club zit ook wel in Antwerpen, maar doen geen grootse feestjes. Wel leggen we je donderdag uit hoe je de ROI van je social media inspanningen kan meten.

Conclusie

De Cain heeft weer alle aandacht. Negatieve aandacht is ook aandacht, dus alle criticasters hebben voor de zoveelste keer ongelijk. De media evenzeer. Informeer jezelf een beetje en kijk dan verder. Ach, goed gelachen en goed gegeten en (iets te veel) gedronken.

En pakken wat je kan krijgen, ik ben fan.

Saturnus van op het Mas

Standard

Een doordeweekse donderdag en alleen thuis. Ik wandel dan al eens graag door de buurt. Onze buurt, zolang het nog kan. Binnenkort hebben we een nieuwe onze buurt, maar da’s een ander verhaal.
Onze buurt dus.
Paardenmarkt, Hessenplein, Eilandje, Mas.

Het Mas.
Een mastodont van een blok en bijna altijd open.
Een uitzicht van heb ik jou daar en roltrappen tot boven.
Niemand heeft een reden om er niet naar boven te gaan.
Behalve rolstoelgebruikers, maar die gaan sowieso nooit naar boven.
#mopkeflauwmopke

Soit.
Ik had op de Instagram van Alain dat er iets te doen was van Urania.
Mijn frank / eurocentiem viel pas toen ik effectief boven op het Mas stond.
Urania, dat zijn die mannen met grote verrekijkers en die kunnen u dan vertellen dat ge daar en daar en daar sterren en planeten kunt zien.
Hoppa!

Ik zag Saturnus.
Mét een kringetje er rond.
En gij?

Gij kunt dat ook zien.
Want die staan daar elke donderdagavond, nog tot eind augustus.