In de aanloop naar dat van onszelf, worden we tegenwoordig al eens uitgenodigd voor een trouwfeest.
Niet dat het ene aan het andere gelinkt is (‘t is niet omdat je gaat trouwen dat je naar trouwfeesten kan gaan) maar het is wel fijn meegenomen.
Er wordt, naar eigen bescheiden mening, tegenwoordig meer getrouwd dan een jaar of tien geleden.
Of is dat vooral in onze eigen vriendenkring, nu iedereen daar naar tram drie neigt?

Zo’n trouwfeest, dat kan op verschillende manieren worden ingevuld.
Als ik terugkijk naar wat er in mijn vierde levensjaar gebruikelijk was toen al mijn ouders trouwden, dan zie ik ook daar een (r)evolutie. Geen mamies en papies die het voor het zeggen hebben, maar trouwlustigen die een dag invullen zoals zij dat graag willen. Met lekker eten, een feest en vaak een fuif erbij. Vaak niet gericht op de 50-plussers van de familie, maar op zichzelf en de naaste vrienden.
Een diner of een aparte bijeenkomst in beperkte kring, dat is dan weer wel voor de oma’s en opa’s.

Wat ik de afgelopen weken zag en hoorde, deed me veel deugd.
Allemaal feesten die a) plezant zijn en b) waar bruid en bruidegom zich te pletter amuseren.
Schi-tte-rend.

Want dat gaan wij ook proberen waar te maken.
Een dag waar zowel mijn toekomstige vrouw als ik met veel plezier naar kunnen terugkijken.
Een dag vol geluk, lekker eten en een spetterend feest.
Met alle mensen die ons zeer nauw aan het hart liggen.
En met een camping. Omdat kamperen plezant is.