Wat een familie

Standard

Vrijdagavond, een rustige avond in het jeugdhuis.
Lang geleden dat ik daar nog ben geweest maar echt, het deed deugd.
Wat hangen aan de toog, wat babbelen over koetjes, kalfjes en de dingen des levens.
Tot er plots iemand vraagt om de familiesituatie uit te leggen…

Hij had ergens iets horen waaien dat het niet zo eenvoudig was.
En of hij dat mocht vragen en of ik dat niet vervelend vond en al.
Bijlange niet, mijn familie is mijn leven!

Dus.

Ieder de helft

Wij zijn altijd al trendsetters geweest.
Toen ik te 1983 ter wereld kwam, waren mijn mama en papa dolgelukkig.
Met mij, wel te verstaan.
Met elkaar hadden ze wat meer moeite, maar dat werd redelijk snel opgelost.
Telkens ik vechtscheidingsverhalen hoor denk ik: wij deden dat veel beter, beschaafder en eigenlijk, eigenlijk heb ik er geen echte schade door opgelopen.

Maar dus gingen ze ieder hunweegs en kon ik er  een beetje tussenin drentelen.
Op zich geen erg, maar toendertijd was dat al een straf verhaal in de kleuterschool.
Zeker toen de mamie en de papie beiden opnieuw de respectievelijke man dan wel vrouw van hun leven vonden.
Dolle pret: twee trouwfeesten!

Met zes

Trouwen doet blijkbaar kinderen houwen want na een paar jaar waren we met vijf en met zes.
Ik tel mezelf dubbel, dat begrijpt u.
Vier broers in totaal en een zusje.
En ouders in’t kwadraat.

Een straf verhaal, zo wat nieuw samengestelde gezinnen met mezelf als verbindende factor.

Moeke toch!

Aangezien moeke al erg lang alleen was, besloot ze even te hertrouwen.
Net op tijd, want ze was nog geen tachtig.
En dat meneer toch geen oude vrouw kon trouwen.
Geweldige kerel, Staf.
En met het prille huwelijksgeluk van de tortelduifjes kreeg ik er plots een hele familie bij.
De familie Vos toonde zich een waardige familiehelft!

Helaas.
Helaas was het geluk maar van korte duur. Staf bleek zieker dan gedacht en in 2006 ging hij heen.
De familie hielden we wel een beetje (die komen nog steeds bij moeke over de vloer) maar Staf zijn we voor altijd kwijt.
Zijn lachen en grollen, liedjes en vehalen.
Helaas.

Aanhang

Kleine kindjes werden groot en brachten af en toe eens een liefje mee.
Tot nu toe valt dat nog mee qua verloop, maar het telt toch op.
Zeker ook als je de schoonfamilies (schoon familie, zijt maar gerust) meetelt.

Ik ging van twee (mamie en papie) plus één (familie Vos) plus één (liefje’s familie) min één (ex-liefje’s familie) plus één (liefje’s familie) naar vier families. Met de bijhorende feestjes.
Kan u zich voorstellen wat dat met het eindejaar is?

Plus!

De papa ging naar China op reis met de mama en bracht mee: een nieuw zusje!
Een wolk van een zusje, dat zeker wel.
Een vuil blad ook: de woordenschat van de juffrouw staat bijna tien jaar verder dan die van haar leeftijdgenootjes.
Discussies tussen haar en de rest vand e wereld zijn te vermijden als deelnemer, maar heerlijk als toeschouwer.

En nog!

Er werd een hevige interne en juridische strijd gevoerd met een tripje naar Ethiopië toe.
En hop: een nieuw broertje!
Elias is (voorlopig) nog steeds de jongste van de hoop.
En de donkerste.

Awel

Wij doen dus niet van traditionliteit.
We keuren het ook niet af, zeker niet.
Ik kan u wel verzekeren dat het een fijne boel is, zo bij ons.
Zeker nu wij (Miss Charly en ik) feestjes doen voor alle ouders, broers, zussen en aanhang.
Meer dan twintig man! Da’s pas een familie.

Maar ook: hoe leg je dat op een constructieve manier uit aan onze toekomstige kinderen?
Dat tante Jade en tante Marjolein niet uit dezelfde nest komen?
Dat er ook een donkere nonkel  rondloopt?
Dat er drie paar grootouders zijn?
En dat die hen allemaal even graag zien?

Het zal niet gemakkelijk worden voor onze **** en ons ****.
En voor onszelf ook niet: er zal nogal gekweekt moeten worden om iedereen van een petekind te voorzien…

En dan vergat ik ook nog bijna te vertellen dat

  • mijn oudste zusje heerlijk gitaar kan spelen
  • twee broers dingen naar de titel van sterkste man van België
  • we een linux specialist in de nest hebben
  • er bewijzen zijn dat je uit een boom kan vallen én weer kan opstaan
    (quasi ineens. wat zijn nu vijf maanden in een mensenleven?)
  • en dat ik voor geen geld van de wereld die complexiteit zou willen missen. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben en dat wil ik nog graag heel lang zo houden

En u?
Hoe zit uw fmilie in elkaar?

11 thoughts on “Wat een familie

  1. Serieus ingewikkeld daar bij u.

    Bij ons is het iets traditioneler. Eén mama en papa + familie (al is die vrij klein) en één vrouw plus familie (ook klein).

    • tja, soms wou ik ook dat het wat eenvoudiger was (vooral rond de feestdagen: negen feestjes is véél) maar mestal vind ik dit wel toffer 🙂

  2. Mama Lieve

    Wat heerlijk geschreven, Wannes! Wat ben je toch een bijzonder en bijzonder fijne man! Ik (én ik weet zeker, ook jou héle familie) ben zo fier op jou! VLEKJES

  3. myriam

    ik sluit me met een paar dagen vertraging aan bij de eerste, andere mama en deel volledig haar mening!
    En laat die pete- en metekindjes maar komen…

  4. Youri

    Nou, dit is op z’n minst een superieure uitleg. Het doet nog eens stilstaan bij het niet-alledaagse van een situatie die dat voor ons altijd wel geweest is. Heel mooi!

    Ik moet er wel aan toevoegen dat er één broer (ik noem geen namen) het ‘sterkste man van België worden’ niet meer al te serieus neemt. De snotneus!

  5. papa stijn

    complex, ok. Maar zonder complexen geschreven en vooral geleefd.
    Ik sluit me aan bij de bovenstaande mama’s en broer (sterk of niet) en ben toch wel een (beetje) fier op je.
    Wat die bengels betreft, WACHTEN aub, ben nu nog bezig met de jongste ezel bij te sturen en heb echt nog geen tijd om bompa te worden. (naast de bomma slapen zegt me niet zoveel ;€ …

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *